„Stroiciel grzebieni. Akt 2” – premiera spektaklu w reż. Krzysztofa Niedźwiedzkiego

29 listopada, 2021
12:03

Udostępnij:

Mamy dla Państwa wspaniałą wiadomość. Już 4 grudnia 2021 r. zapraszamy na pierwszą premierę na nowej scenie Teatru KTO. Po ogromnym sukcesie „Stroiciela grzebieni”, Krzysztof Niedźwiedzki powraca z 2 częścią swojej kultowej komedii.

Tadeusz, główny bohater opuszcza w urnie Podhale i wraz ze swoją żoną Magdą przenosi się w odległy rejon Polski – na Mazury. Pośmiertny rejs jachtem jest dla obojga sentymentalną podróżą i pełną humoru przygodą, której koniec wyznacza wciąż oddalający się horyzont. Na szlaku Krainy Tysiąca Jezior spotykają kolejne znaczące dla ich losów postaci, realnie wpływające na bieg wydarzeń. W spektaklu nie brakuje historycznych odniesień, komicznych zdarzeń, filozoficznych spekulacji i wzruszeń właściwych kochającym się ludziom, których nawet śmierć nie jest w stanie rozłączyć.

Zaskakujące, że nawet po śmierci próżno liczyć na spokój. Pocieszający jest jednak fakt, że zawsze jest ktoś, kto nie pogodzi się ze stratą, której zaznał. I zrobi wszystko, absolutnie wszystko by ocalić pamięć i wspomnienia o utraconej osobie. Tytułowy bohater spektaklu, w którego brawurowo wciela się Maciej Słota w wyniku feralnej pomyłki krematorium trafił nie na ten cmentarz, na który powinien. Przygrywała mu tam góralska kapela, której najdelikatniej ujmując znieść nie potrafił. Z pomocą po śmierci przyszła mu nieoceniona żona Magda (Elżbieta Firek). Jego prochy przemierzywszy całe Podhale wyruszają w kolejną podróż, tym razem na Mazury.

„Stroiciel grzebieni. Akt 2” to niezwykle czuła opowieść pełna ciekawych historii, anegdot i wspomnień. To pogodna przeprawa przez życie do śmierci. A może na odwrót? Krzysztof Niedźwiedzki podobnie jak we wszystkich swoich spektaklach, zadbał o sporą dawkę słownego i sytuacyjnego humoru dzięki czemu to opowieść dla każdego. Bez względu na przekonania, wiek czy… znajomość części pierwszej.

Dokąd przywieje nas wiatr życia? Dlaczego czasem gubimy siebie? Czy można być rozczarowanym tym co robią nasi bliscy po śmierci? I w końcu jaki mamy wpływ na pogodę i… śmierć?

Nie ma ceny, która uwolniła by nas od śmierci, wspomnień i tego powracającego uczucia, że nic nas już nie czeka. Historia Tadeusza i Magdy pokazuje, że najważniejsze by nie zapomnieć kogo się kocha. I pozwolić sobie wyruszyć na wyspy szczęśliwe. Bo w końcu jak mówi łacińskie przysłowie navigare necesse est (żeglowanie jest ważniejsze od życia).

A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj,
ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań,
we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu.

Pokaż mi wody ogromne i wody ciche,
rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych,
dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul,
myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością.
„Prośba o wyspy szczęśliwe” Konstanty Ildefons Gałczyński