2. edycja Festiwalu Ciało i Czas I Teatr KTO

ZWYCIĘZCY 2. EDYCJI FESTIWALU CIAŁO I CZAS

SPEECHLESS

„SPEECHLESS” podejmuje temat przemowy ciała, akuzmatyki, gestu i ciała w rygorze języka. Język i mowa – związane z rytmem, dźwiękiem, intonacją, oddechem – są tu punktem wyjścia, spontaniczną kompozycją. Czy coś tak osobistego i emocjonalnego jak głos ludzki można ukazać “jako takim” – pozwolić mu opowiadać, a nie użyć go do opowiedzenia historii? SPEECHLESS jest próbą zobrazowania ulotności dźwięku i ruchu splecionych wokół tańczącego ciała. Jest to podwójny live-act: dźwięki zbierane są z ruchu w przestrzeni, fonosfera tworzona na żywo przez performerkę-tancerkę i performera-muzyka. Dźwięk przetworzony i naturalny, akumulacja i loop powtarzalnego gestu i ruchu, w którym warstwa dźwiękowa i wizualna konkurują o uwagę widza.

Koncepcja i wykonanie: Aleksandra Nowakowska
Live-act: Andrzej Józefczyk

SPEKTAKLE KONKURSOWE

Dzieciorób

Dramat opowiada o grupie młodych, znudzonych Niemców mieszkających w monotypowym bloku, których rutynę burzy przybycie obcego, greckiego pochodzenia – Jorgosa. Jego obecność ujawnia skrywane uprzedzenia, ksenofobię i przemoc. Staje się on obiektem plotek, lęków, erotycznych fantazji i agresji. Wyśmiewany, podejrzewany o wszystko (gwałt, lenistwo, manipulację), zagraża ich stagnacji i statusowi quo. Bohaterowie nie są psychologicznie pogłębionymi postaciami. To funkcje społeczne i nośniki dyskursu. Postaci dryfują – nie pracują, nie kochają, nie tworzą więzi. Ich życie to ciąg nieproduktywnych, powtarzalnych gestów. Kiedy pojawia się Jorgos, jego „obcość” wyzwala ukryte napięcia. Obcy staje się symbolem destabilizacji, ale też zbawiennego wstrząsu. Bohaterowie widzą w nim fizjologiczne ciało – zagrożenie seksualne i ciało obce – zagrożenie społeczne. Seksualność w Dzieciorobie jest pozbawiona namiętności. To narzędzie dominacji, wymiany, frustracji.

Reżyseria: Wiktor Frankowicz
Choreografia: Michalina Machalska
Obsada: Julia Długosiewicz, Zuzanna Piotrowska, Laura Berger, Julia Kazana, Weronika Stankiewicz, Filip Prokopowicz, Oskar Wojciechowski, Jan Wróbel, Jan Kowalczyk, Antoni Rzucidło

Czas trwania: 40 minut

Uwaga! W spektaklu używany jest wulgarny język. Spektakl zawiera sceny przemocy.

Everything Not Saved Will Be Lost

Nadrzędnym tematem spektaklu jest pamięć, przechowywanie informacji, a także podejmowanie wysiłku ocalenia zasobów. Źródłem inspiracji: solo Anny Pawłowej „Umierający łabędź” oraz gry komputerowe.

„Umierający Łabędź” to 4-minutowy balet, popisowy numer Anny Pawłowej, tańczony na całym świecie. Ikona tańca. Jeśli wpiszesz to hasło w wyszukiwarkę internetową, nie znajdziesz tam zdjęć łabędzi, tylko baletnice. Tak oto tragedia zwierzęcia została zaanektowana przez człowieka. Kto jeszcze troszczy się o ginące ptaki? Potrzeba aktywnej ochrony by nie zostały utracone. Na scenie: 3 tancerki, anatomiczny model szkieletu i mocup ptaka – kraski. Zapis pamięci – pamięci przechowywanej w układzie nerwowym, w kościach i tkankach miękkich. Pamięci tańca, który choć jest najbardziej efemeryczną ze sztuk, pozostawia w ciele tańczących trwałe ślady. Tytuł to nie cytat Paolo Coelho, to komunikat z ekranu końcowego gier popularnej konsoli, ostrzegający przed możliwą utratą niezapisanych danych.

Wszystko, czego nie zapisałeś, zostanie utracone.
W końcu, to tylko sztuczka…

Twórca: Zuzanna Kasprzyk

Czas trwania: 45 minut

Homo homini porcus

„Homo homini porcus” to spektakl, który mierzy się z doświadczeniem rewolucji – nie tylko jako aktu społecznego buntu, ale też jako zjawiska wpisanego w cykliczność życia, jak burza poprzedzająca oczyszczenie, jak pożar, który daje początek odnowie. W centrum naszej opowieści znajduje się pytanie:
czy bunt ma sens w świecie, który nieustannie próbuje ujarzmić to, co dzikie, niepokorne, żywe? W rzeczywistości zdominowanej przez kontrolę, nierówność i narastające poczucie zagrożenia – zarówno w skali globalnej, jak i wewnętrznej – chcemy stworzyć przestrzeń dla refleksji i dialogu. Spektakl inspirowany jest „Folwarkiem zwierzęcym” George’a Orwella, który obnaża mechanizmy
władzy żerującej na nadziei i potrzebie harmonii. Dziś, podobnie jak w opowieści Orwella, obserwujemy, jak ludzie stają się ofiarami systemu, który miał im służyć.
„Homo homini porcus” to taniec jako forma protestu, ale i jako powrót do pierwotnego języka ciała – języka, który pamięta więcej niż słowa.

Choreografia, reżyseria: Karolina Wensierska
Realizacja techniczna: Łukasz Kowalski
Muzyka: Filip Wyrwa
Kostiumy: Magdalena Tyran
Obsada: Aleksandra Jóźwiak, Szymon Obolewicz, Olga Maria Piechocka, Anna
Prętka/Antonina Manowska, Wiktoria Sobota/Alicja Weisskopf, Anna Wardęska, Karolina Wensierska

Czas trwania: 40 minut

IDZIEMY BO MIEJSCE DO KTÓREGO NALEŻAŁYŚMY PRZESTAŁO ISTNIEĆ
ZANIM ZDĄŻYŁYŚMY JE NAZWAĆ

Dzisiejszy świat zalewa fala migracji. Europa od 2015 r. doświadcza kryzysu. Od czasów II wojny światowej nie zanotowano tak dużej ilości wniosków o azyl. Potrzeba przymusowej migracji wciąż wzrasta. Ludzie masowo przenoszą się, przemieszczają, przesiedlają, zarówno z powodów politycznych, jak i społecznych czy środowiskowych. Wokół drogi rozgrywają się największe rozterki tego świata. Kroczenie, chód staje się podstawą bytowania wielu wykluczonych jednostek. W obliczu wyzwań jakie stawiają nam uwikłania społeczno-polityczne, ale także te wewnętrzne, człowiecze szukamy sposobu na poruszenie tematu tego momentu zawieszenia, momentu, w którym człowiek w drodze oddaje się nieustannej, zróżnicowanej rytmicznie i emocjonalnie podróży. Wędruje. Poszukuje. Stara się znaleźć swoje miejsce na ziemi. Doświadczenie migracji jest doświadczeniem ponadpokoleniowym. Przenoszona postpamięć wiecznego chodu staje się elementem budującym tożsamość współczesnych społeczeństw. Zakotwiczone w realiach XXI wieku chcemy przyjrzeć się tragedii ciała uchodźczego. To opowieść o przywiązaniu, o niemocy odejścia od wewnętrznej, wsobnej tradycji. Odwołując się do tych doświadczeń, próbujemy zrozumieć jakie prawdy pokoleniowe odsłania przed nami współczesny koczownik.

Koncepcja, choreografia, reżyseria, wykonanie: Andżelika Fafanów, Zofia Żwirblińska

Czas trwania: 45 minut

KI

K
W naturze ludzkiej nic nie jest przypadkowe. Jeden impuls rodzi drugi, jedno spojrzenie może zmienić kierunek całego dnia. Jest w nas wewnętrzny instynkt – coś starszego niż my sami, coś, co wie. Prowadzi nas jak echo dawnego głosu – czasem szeptem, czasem krzykiem. Bywamy z nim w zgodzie – wtedy każda decyzja płynie jak oddech. A czasem – zbyt oszołomieni hałasem – tracimy ten sygnał i idziemy pod wiatr, nie wiedząc czemu.

I
Czasem najmniejszy ruch wystarczy – drgnienie dłoni, oddech w innym rytmie. Ludzkie ciało pamięta więcej niż rozum zdążył zapomnieć. Jak nie walczyć o efekt, ale zaufać temu, co prawdziwe – temu, co płynie z wnętrza, z mięśni, z emocji. Jak nie uderzać dźwięku, ale pozwolić mu się przez nas przejść – jakby to on tańczył nami. Jak zbliżyć się do drugiego człowieka bez dotyku – przez obecność, uwagę, czułość spojrzenia. Jak przestać udawać, że scena to teatr – i po prostu być. Bo w naturze człowieka leży ruch, relacja i pragnienie bycia widzianym… choćby tylko przez siebie.

Twórcy: Iga Włodarczyk, Katarzyna Zakrzewska

Czas trwania: 7 minut

MG

MG powstało z inspiracji przekazywaniem traumy/modelu roli społecznej na poziomie komórkowym. Procesu, który od setek lat jest efektem wtłaczania w performowanie normatywnej kobiecości (na poziomie biologiczny, psychicznym, społecznym) osób w kobiecych ciałach.

Rozdarcie/rozdwojenie, wyparcie, współistnienie persony i cienia oraz transmisja wiedzy na poziomie komórkowym, to główne idee towarzyszące procesowi powstawania MG, utworu lokującego się pomiędzy instalacją, performansem, bio-obiektem i choreografią. Utworu o cechach medytacji, transu, subtelnego komentarza rzeczywistości i wizualnej instalacji.

Reżyseria, choreografia, fonosfera: Piotr Sędkowski
Przestrzeń, światło: Jerzy Basiura
Konsultacje i współpraca twórcza: Dominika Wiak, Marcin Miętus, Witold Kawecki
Kreacja, performans: Magdalena Kawecka, Adrianna Mrowiec/Agata Jędrzejczak

Czas trwania: 40 minut

MURMURACJA

Wirują w tańcu, w przestworzy dali.
Gdy w jednym rytmie swe kształty splatali.

„MURMURACJA” to spektakl dyplomowy Klaudii Czenczek – absolwentki Choreografii i technik tańca (konsultacje Katarzyna Migała).

Spektakl inspirowany zjawiskiem murmuracji.

Twórca: Klaudia Czenczek

Czas trwania: 12 minut

Najdłuższa Szychta Świata

„Najdłuższa Szychta Świata” czerpie inspirację z katastrofy górniczej w San José w Chile w 2010 roku, kiedy 33 mężczyzn spędziło 69 dni uwięzionych pod ziemią. Spektakl nie odtwarza medialnej historii, lecz przekształca to ekstremalne doświadczenie w przestrzeń refleksji nad ludzką wytrzymałością, męskością i kruchymi więziami rodzącymi się w obliczu kryzysu. Scena staje się laboratorium ciał – zbiorowym organizmem, który negocjuje bliskość, dotyk i przetrwanie, odsłaniając nieoczekiwane formy troski i intymności. Wach przesuwa narrację z języka na ruch, choreografię i surową obecność performerów, zapraszając widzów do doświadczenia napięcia między izolacją a wspólnotą, rozpaczą a odpornością.

Reżyseria: Piotr Mateusz Wach
Muzyka: Michał Smajdor
Choreografia: Piotr Mateusz Wach, Szymon Dobosik, Daniel Leżoń we współpracy z zespołem
Kostiumy: Kamila Wdowska
Opieka artystyczna: Michał Borczuch
Warsztat tantryczny: Daniel Leżoń
Wykonanie arii operowej: Małgorzata Walenda
Zdjęcia: Magda Woch, Jakub Kotynia
Obsada: Banaś Bartłomiej, Bandyk Szymon, Bielat Oskar, Bielawski Michał, Chudzik Kacper, Dobosik Szymon, Gołuch Artur, Gudanek Armando, Jaruszowic Antoni, Kestranek Grzegorz, Kondel Marcel, Kostow Krystian, Kotynia Jakub, Księżopolski Rumi, Leżoń Daniel, Madeja Philip, Pacan Leon, Paczkowski Adam, Poznański Jakub, Raczek Aleksander, Rychlak Franek, Samogranicki Jakub, Sarata Jan, Siemieniec Łukasz, Sojka Patryk, Szeląg Aleksander, Tasarz Igor, Tobolski Mikołaj, Urbaniak Filip, Walenda Małgorzata, Węgrzyn Filip, Woch Magda, Wojciechowski Adam, Wójcik Artur, Załuga Julek, Zinkiewicz Grzegorz, Olszański Dusiek

Czas trwania: 65 min

Uwaga! W spektaklu używany jest dym i głośna muzyka. Spektakl zawiera sceny nagości.

Ptasiek

Ptasiek, główny bohater, wierzy, że jest kanarkiem. Próba przywrócenia go do świata ludzi staje się wyzwaniem – ale czy można odebrać skrzydła komuś, kto jest pewien, że potrafi latać?

Twórca: Andrei Kamarou

Czas trwania: 8 min

SPEECHLESS

Koncepcja i wykonanie: Aleksandra Nowakowska
Live-act: Andrzej Józefczyk

Czas trwania: 40 minut

S T O R I E S

„S T O R I E S” to spektakl taneczny balansujący na granicy realności i abstrakcji. Autorki prowadzą widzów przez labirynt światów — wewnętrznych i zewnętrznych, prawdziwych, naturalnych i wykreowanych. Zadają pytania o definicję realności – powracając do wątku dziecięcej zabawy. Gdzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna wyobraźnia? Jak technologia, ludzka natura, emocje i relacje splatają się, tworząc nowe wymiary istnienia? Jak dotyka nas “technologiczna samotność”? „S T O R I E S” to opowieść o powrotach do domu — miejsca, gdzie nasze wnętrze spotyka się z nieustannie zmieniającym się światem. To refleksja o tym, jak przenikające się światy wpływają na naszą tożsamość i sposób doświadczania rzeczywistości.

Choreografia i wykonanie: Ewelina Cieśla, Katarzyna Niżnik
Konsultacje ruchowe i wizualizacje: Iga Szczepańska-Gieracha
Reżyseria świateł: Michał Stenzel, Ewelina Cieśla

Czas trwania: 40 minut

Trofea

Za pomocą języka człowiek przekształca świat – ujarzmia naturę, nadaje stworzeniom rolę rzeczy. Tam, gdzie przyroda buduje relacje i równowagę, my wprowadzamy brutalną prostotę – drapieżnik i ofiara. Czym naprawdę jest trofeum? Czy jego zdobycie ma wartość? A może to natura stawia warunki – i odbiera więcej niż pozwala wziąć?

Choreografia: Julia Bentkowska, Julia Litwin
Tancerki: Julia Bentkowska, Julia Litwin
Kostiumy: Wiktor Krajcer
Muzyka: Fernando Corona – Muim, When Doves Cry (FX) – Nature Sounds

Czas trwania: 5 min

WYDARZENIE TOWARZYSZĄCE

Mother

„Mother” bada granice między ludzkim a cyfrowym, stawiając pytania o to, jak technologia wpływa na kreatywność i postrzeganie ciała. Motyw generatywności rozwija się w tańcu, w którym ciało i sztuczna inteligencja wzajemnie na siebie oddziałują, przesuwając granice performansu.

W centrum „Mother” znajduje się refleksja nad symbiotyczną relacją człowieka i innowacji technologicznych – nad tym, w jaki sposób interakcje te mogą przekształcać ludzką tożsamość i doświadczenie. Poprzez ruch i interakcję ze sztuczną inteligencją spektakl zaprasza do namysłu nad nowymi formami ekspresji i więzi, które rodzą się w epoce cyfrowej.

Integracja technologii z tańcem współczesnym otworzyła nowy horyzont możliwości artystycznych, przekształcając performans w doświadczenie interaktywne i dynamiczne. Dzięki wykorzystaniu zaawansowanego oprogramowania, takiego jak Stream Diffusion, spektakl nie tylko wzbogaca swoją warstwę wizualną, lecz także powołuje do życia pełnoprawnego partnera, współpracującego z performerami w czasie rzeczywistym. Technologia staje się nie tylko wsparciem wizualnym, ale odgrywa fundamentalną rolę w procesie współtworzenia dzieła, stymulując innowację i wzmacniając emocjonalne doświadczenie widza.

Siłą napędową choreograficznego procesu w „Mother” było zjawisko określane jako prompting. Technika ta pozwala choreografom generować ruchy i sekwencje w czasie rzeczywistym, wykorzystując natychmiastową interakcję pomiędzy tancerzami a przekazywanymi im instrukcjami. Prompting obejmuje sugestie werbalne, wizualne lub dźwiękowe, pobudzając twórczą i spontaniczną odpowiedź zarówno ze strony performerów, jak i maszyny.

Kurator i koordynator projektu: Giovanni Sabelli Fioretti
Produkcja kreatywna: Giuseppe Esposito
Taniec: Marianna De Vito, Maia Joseph
Programowanie kreatywne: Martyna Chojnacka
Dźwięk i muzyka: Enrika Myskovskaja (eNμ)
Dramaturgia i prowadzenie na żywo: Giovanni Sabelli Fioretti
Reżyseria światła: Niels Plotard
Projekt graficzny: Maciej Kodzis
Fotografie: Jaime Musso
Produkcja: Perypezye Urbane

Projekt zrealizowany przy wsparciu programu S+T+Arts EU Komisji Europejskiej, Ministerstwa Kultury Włoch oraz SIAE „Per chi crea” 2023 i 2024.

JURY FESTIWALU

Kobieta o długich brązowych włosach stoi pewnie przed ciemnymi zasłonami, uosabiając ciało i czas w czarnym płaszczu, butach i stroju, z rękami na biodrach. Na podłodze widoczny jest kabel.

Ilona Maria Gumowska 

Tancerka, choreografka, pedagog tańca, psycholog. Jest absolwentką Instytutu Choreografii i Technik Tańca na Akademii Muzycznej w Łodzi, a od 8 lat wykładowczyni tej uczelni.  Jako tancerka pracowała z takimi artystami jak: Daniel Abreu, Roberto Olivan, Krystian Lada, Tomasz Wygoda, Mariusz Treliński, Jacek Przybyłowicz, Abhilash Ningappa, Kaya Kołodziejczyk, Michał Walczak, Jacek Gębura, Karolina Kroczak, Marcin Wrona.  Występowała na wielu polskich i zagranicznych scenach, w tym: w belgijskiej operze La Monnaie, Theater an der Wien w Wiedniu, Królewskiej Operze w Sztokholmie, Teatrze Rampa w Warszawie, Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu.  Od ponad 5 lat występuje na deskach Teatru Wielkiego Opery Narodowej w Warszawie, a od 2020 roku współpracuje z zespołem Barrowland Ballet w Glasgow. Jest autorką choreografii wielu widowisk tanecznych, reżyserką ruchu scenicznego oraz badaczka transu tanecznego. W swojej twórczości wykorzystuje mindellowskie podejście do pracy z procesem i śniącego ciała oraz lowenowskie ćwiczenia gruntujące i energetyczne.  W tańcu przejawia fascynację silną fizycznością i pogłębioną obecnością. Poszukuje pośród cielesnych ekstremów oraz balansuje na granicy tego, co znane i komfortowe, i tego, co ryzykowne i jeszcze nieodkryte.

Mężczyzna z brodą i krótkimi włosami, ubrany w skórzaną kurtkę, opiera się swobodnie o poręcz i uśmiecha się. Czarno-białe zdjęcie uchwyciło moment, w którym ciało i czas subtelnie przeplatają się na rozmytym tle wnętrza.

Eryk Makohon

Choreograf, tancerz, pedagog tańca, twórca i lider Krakowskiego Teatru Tańca, doktor w dziedzinie sztuk filmowych i teatralnych, wykłada na Wydziale Teatru Tańca Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Trzykrotny laureat najważniejszej krakowskiej nagrody teatralnej im. Stanisława Wyspiańskiego. Twórca dziesiątek spektakli i wielu projektów o charakterze edukacyjnym. Jest absolwentem podstawowej i średniej szkoły muzycznej, architektury na Politechnice Krakowskiej oraz studiów teorii tańca na Uniwersytecie Fryderyka Chopina w Warszawie. Jako tancerz współpracował ze Śląskim Teatrem Tańca i jego twórcą, Jackiem Łumińskim. Ostatnie lata aktywności zawodowej przyniosły szereg projektów i działań twórczych realizowanych z polskimi i zagranicznymi artystami, między innymi W&M PHISICAL THEATRE w Kanadzie, Idanem Cohenem, Anną Konjetzky, Ayrin Ersoz, Sjaronem Minailo, we współpracy z wieloma instytucjami kultury (między innymi Opera Królewska w Oslo, Capella Cracoviensis, Sinfonia Varsovia, Muzeum Manggha, Muzeum Historii Żydów Polskich Polin, Teatr im. Juliusza Słowackiego, Krakowskie Biuro Festiwalowe, Academy of Performing Arts w Pradze, Teatr Groteska, Instytut Kultury Polskiej, Teatr Pinokio i wiele innych). Jest twórcą i kuratorem programu prezentacji tańca „Rollercoaster”, realizowanego w Ośrodku Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka w Krakowie. Od wielu lat współpracuje z teatrem miejskim KTO, tworząc choreografie do spektakli ulicznych oraz scenicznych. Spektakle z jego ruchem i choreografią były pokazywane i nagradzane na całym świecie. Rozwija własne projekty edukacyjne oraz programy wspierające młodych choreografów. Twórca Krakowskiego Teatru Tańca – organizacji, reprezentującej alternatywny model funkcjonowania oparty na budowaniu sieci współprac z lokalnymi oraz międzynarodowymi instytucjami, wspierającą artystów niezależnych. Jako choreograf jest laureatem prestiżowych nagród. Jego spektakle prezentowane były na ważnych wydarzeniach artystycznych na całym świecie. Członek Rady Programowej Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca.

Kobieta o jasnobrązowych włosach ubrana w jasnoniebieską marynarkę, beżowe spodnie i białe trampki siedzi w kucki na podłodze wyłożonej kafelkami, uśmiechając się delikatnie do kamery. Minimalistyczne tło podkreśla harmonię między ciałem i czasem.

Marta Wołowiec

Choreografka, performerka, tancerka, dyplomowana instruktorka tańca, producentka tańca. Fundatorka i prezeska Fundacji Łagodnie. Kuratorka i inicjatorka wielu wydarzeń lokalnych, ogólnopolskich i międzynarodowych w obszarze tańca i choreografii. Swoje dotychczasowe prace prezentowała na scenach w Polsce i zagranicą. Jest autorką wielu spektakli solowych i kolektywnych. Do jej najnowszych prac należą spektakle: WoW, Tens oraz Lil. Obecnie przygotowuje się do kolejnej premiery, którą będzie można zobaczyć w Teatrze KTO już 21 listopada. Poza własnymi projektami, tworzy także choreografie bądź ruch sceniczny do spektakli teatralnych, a także filmów. Taniec i choreografię postrzega jako doświadczenie WIDZIALNOŚCI, przestrzeń umożliwiającą rozbudzanie wzajemnej uważności na kontakt z własnym i zbiorowym ciałem. Eksploruje temat energii i ruchu progresywno-transowego, poszukuje autentyczności w każdym działaniu scenicznym. Każdy projekt to dla niej okazja do odkrycia nowego języka choreograficznego. Więcej informacji www.martawolowiec.com

O Festiwalu

Po zeszłorocznym zainteresowaniu festiwalem już na etapie zgłoszeń jakie otrzymywaliśmy w otwartym naborze, oczywistym stało się dla nas to, że musi być on kontynuowany. Obserwując nową publiczność tak licznie uczestniczącą w festiwalowych wydarzeniach, tak żywo reagującą na to, co pokazywane jest na scenie i tak odważnie zabierającą głos w dyskusjach po spektaklach – w trakcie jednego z nich na fali tych pozytywnych emocji ogłosiłem, że będzie druga edycja. I nie żałuję.

Teatr KTO zawsze był miejscem otwartym na nowe estetyki, formy, które nie zawsze znajdowały dla siebie miejsce i zrozumienie w głównym teatralnym obiegu.

Jerzy Zoń
Dyrektor Teatru KTO

W tym roku festiwalowy line-up lokuje się po stronie natury i przeciw niej. Wchodzimy w nią nie po to, by ją idealizować. Interesuje nas nie tylko dobrostan, ale natura jako siła. Ta dzika, surowa, pulsująca pod skórą. To napięcie, które pcha do działania wbrew logice i wygodzie.

Chcemy dotykać sedna. Eksplorować tożsamości, skłonności, dzikość w świecie zdominowanym przez urbanizację. Rozbroimy naturę na mięśnie, instynkty, mity.

Ciało to nasz punkt styku. Z jednej strony rytmy, cykle, żywioły. Ciało jako część ekosystemu. Z drugiej ludzka natura. Emocje, popędy, napięcia między tym, co „naturalne”, a „cywilizowane”.

Chcemy przyjrzeć się naturze na ostro. Zastanowimy się czy natura to coś, co odkrywamy, czy coś, co nieustannie konstruujemy? Czy to, co uważamy za „naturalne”, nie jest przypadkiem kulturową fikcją? Czy instynkt to resztka ewolucji, czy może forma sprzeciwu wobec opresyjnego porządku? Być może prawdziwa natura nie polega na powrocie do czegoś utraconego. Być może to coś, co dopiero stwarzamy. Może jest ciągłą gotowością, by słuchać tego, co w nas i tego, co poza nami. Co przecież ma prawo być zmienne.

Zaproszeni artyści, tancerze, twórcy i twórczynie form eksperymentalnych nie pokazują „natury”. Oni ją odpalają. Puszczają wolno. Sprawdzają, ile dzikości zmieści się jeszcze w ciele, zanim znów zostanie ujarzmione. Ich prace nie ilustrują przyrody. One ją uruchamiają, podważają, przekształcają.

Czy ciało może być manifestem? Czy ruch to forma protestu? Czy taniec może być rytuałem powrotu do siebie?

Festiwal to zaproszenie do zatrzymania. Do zanurzenia w pracy mięśni i trzasku kości. Zrobimy wszystko, żeby natura nie była jedynie tłem, a stała się głosem. Obnażyła się.

Sławomir Szczurek
Kurator Festiwalu Ciało i Czas

PATRONI MEDIALNI FESTIWALU

1. EDYCJA FESTIWALU CIAŁO I CZAS

JURY FESTIWALU

SPEKTAKLE MISTRZOWSKIE

Szekspirie

Krakowski Teatr Tańca

Kompleks Ofelii, efekt Lady Makbet, tragedia Julii. Obłęd kobiecych bohaterek Szekspira staje się dla twórców fascynującym obrazem i poszukują w nim strategii emancypacyjnych. Często jednak bohaterki te działają w pojedynkę. A co, gdyby dokonać przemieszczeń i za pomocą ruchu spotkać je w jednej przestrzeni? Szekspirie to taneczny kolaż alternatywnych wyobrażeń na temat bohaterek z tragedii Szekspira i ich współistnienia. Tancerki Krakowskiego Teatru Tańca tworzą ruchowe interpretacje zdezorganizowanych myśli Ofelii, Lady Makbet i Julii, odkrywając nieznane obszary postaci literackich i nas samych.

Koncepcja i scenografia: Eryk Makohon

Choreografia: Eryk Makohon, Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok

Dramaturgia: Daria Kubisiak

Muzyka: Piotr Peszat

Wideo: Grzesiek Mart

Performans: Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok

Światło: Michał Wawrzyniak

Współpraca scenograficzna: Piotr Karp

Identyfikacja graficzna: Weronika Wawryk

Koordynacja i produkcja: Paweł Łyskawa, Izabela Zawadzka

WoW

Marta Wołowiec

W czasach mroku i niepokoju zastanawiamy się nad tym, czym jest przyjemność – przyjemność w życiu, przyjemność z tańczenia czy z oglądania tańca. Twórców inspiruje fenomen choreomanii – tanecznej plagi, która przez ponad dziesięć wieków pojawiała się w różnych miejscach Europy. Mania tańczenia na ulicach zgromadziła setki osób we wspólnym szalonym tańcu do wycieńczenia, do utraty przytomności, a czasem – do utraty życia. Do dziś przyczyny tych ekstatycznych ruchów kojarzone są albo z nieświadomym zażyciem psychodelików, albo z chorobą zwaną pląsawicą. Jedna z teorii podaje także, że bezustanny taniec był skutkiem załamania nerwowego, którego przyczyną miał być specyficzny czas pełen zaraz, wojen i katastrof naturalnych.

Koncepcja, reżyseria, choreografia: Marta Wołowiec

Kreacja, performans: Marta Wołowiec, Tomasz Pomersbach

Dramaturgia: Janusz Orlik

Muzyka: Wojciech Kiwer

Reżyseria świateł: Klaudia Kasperska

Kostiumy: Dominik Więcek

ARCADIA

Teatr KTO

Malownicza opowieść o życiu – muzyczna i pełna ruchu podróż przez wszystkie jego etapy, podczas której możemy zwolnić i przyjrzeć się temu, co naprawdę ważne. Przysiąść na jednej z dziewięciu ławek, które składają się na scenografię spektaklu, śmiać się w głos bądź z nostalgią spojrzeć w przeszłość. To także koncert złożony z niesamowitych brzmień, m.in.: piosenek Dead Can Dance, Steviego Wondera, Doris Day, kultowej żołnierskiej Rezerwy czy monumentalnej arii z Madame Butterfly. W klimacie lat 50. i 60. XX wieku za sprawą wspaniałych kostiumów poszukiwać będziemy arkadyjskich powidoków. Bo kraina szczęśliwości istnieje naprawdę i nosi tytuł Arcadia.

Scenariusz, reżyseria, opracowanie muzyczne: Jerzy Zoń

Ruch sceniczny, choreografia: Eryk Makohon

Scenografia: Marek Braun, Jerzy Zoń

Kostiumy: Jolanta Łagowska-Braun, Elżbieta Kwasek

Kompozycja utworu Viva la arcadia: Michał Warmusz

Aranżacja utworu Rezerwa: Janusz Grzywacz

Obsada: Magdalena Dymsza/Karolina Daniec-Franczyk, Paulina Lasyk, Grażyna Srebrny-Rosa, Marta Zoń, Sławomir Bendykowski, Bartek Cieniawa, Krzysztof Cybulski, Tomasz Łukawski, Franciszek Muła, Mieszko Syc

Very Cheap

Gruba i Głupia (Patrycja Kowańska i Dominika Knapik)

Trzecia i ostatnia, po “Very Funny” i “Very Sad” część trylogii “Very”, autorstwa Grubej i Głupiej. Sceniczny traktat-kabaret o paradoksach kapitalizmu i cenie sztuki, w którym artystki-freelancerki przymierzają maski Szekspirowskich (i nie tylko!) sex workerek. Szukają tym samym punktów wspólnych pomiędzy pracą seksualną a niezależnym tworzeniem sztuki, które polega na nieustannym oferowaniu nowych dzieł „klientom”: producentom i kuratorom. Zarówno sztuka jak i praca seksualna, mimo funkcjonowania na marginesie gospodarki, w realiach kapitalizmu posiadają status towaru. Obie opierają się na generowaniu lukratywnych produktów: autentyczności oraz intymności, kreatywności i pożądania.

Scenariusz, reżyseria, choreografia, dramaturgia, video, kostiumy: Gruba i Głupia (Patrycja Kowańska/Dominika Knapik)

Muzyka: Szymon Lechowicz

Reżyseria światła, technika: Wolfgang Macher

Obsada: Gruba i Głupia (Patrycja Kowańska/Dominika Knapik)

SPEKTAKLE KONKURSOWE

One Hundred Falls

Upadają cywilizacje, upadają kultury, upadają autorytety, upadamy moralnie, upadamy fizycznie. Wydaje się, że cała historia ludzkości złożona jest z nagłych upadków takich jak wojny czy przewroty, ale również tych powolnych i ignorowanych jak katastrofa klimatyczna. Trudno rozróżnić kiedy upadek jest jeszcze tragedią, a kiedy już nową możliwością. Upada 206 kości i ok. 640 mięśni pomaga nam się podnieść. Już od momentu prenatalnego nasz rozwój ukierunkowany jest na stworzenie konstrukcji. To ona pozwala nam stać prosto i konsekwentnie odpychać się przed tym co nieuniknione. W końcu to upadek jest jej przeznaczeniem.

Nasza bohaterka zatraca się w tańcu na upadłej cywilizacji, na upadłej kulturze, na upadłych autorytetach, na naszym upadku moralnym i odnajduje akceptacje swego upadającego ciała.

Koncepcja: Jakub Mędrzycki

Choreografia: Jakub Mędrzycki, Ilona Gumowska

Wykonanie: Ilona Gumowska

Muzyka: Marta Forsberg, Gieorgij Puchalski

Czas trwania: 35 min

7

Spektakl bada siłę wyboru i jego konsekwencje przez pryzmat siedmiu grzechów głównych. W centrum historii są mężczyzna i kobieta, których przypadkowe spotkanie prowadzi ich do prób związanych z zazdrością, gniewem, pychą, chciwością, lenistwem, obżarstwem i pożądaniem. Każdy grzech ujawnia się przez ekspresyjne i dramatyczne sceny taneczne, podkreślając, że każdą ścieżkę można zmienić, podejmując właściwą decyzję.

Reżyseria, choreografia, reżyseria światła: Andrei Kamarou

Muzyka: Leszek Kołodziejski

Obsada: Studenci Akademii Humanistyczno – Ekonomicznej w Łodzi

Czas trwania: 30 minut

WHOFRAMEDTHETHINGS

Perfrmans wykonany przez Anę Kuszarecką to próba dialogu ze standardami i wymaganiami prezentacji ciała poprzez ich rozpoznanie i przebudowę. Ta metamorfoza kształtuje otaczający nas świat, przesuwa granice wyobraźni w materialną rzeczywistość. To poruszanie się pomiędzy tym, co rozpoznawalne a tym, co nierozpoznawalne, poprzez obrazy ciała, które odciskają się na tożsamości.Wchodzenie i wychodzenie z ram, w które można zostać schwytanym. Spójrzcie na ciało jako wielką bazę danych.

Choreografia i wykonanie: Ana Kuszarecka

Wsparcie dramaturgiczne: Rodia Vomvolo

Kostium: Mariola Homoncik

Muzyka: Artificial Biosphere – Igor Dyachenko, Call – Zamilska

Czas trwania: 15 minut

W spektaklu używane jest światło stroboskopowe

Plemię

Ja, ty, my, wy, oni.

Ja, ty, my.

Ja, ty.

Ja, ja, ja..

We współczesnym świecie “my” straciło na znaczeniu, zachodnie społeczeństwo to zbiór autonomicznych jednostek. Zniknęło archaiczne plemię, które organizowało życie ludzkie przez tysiące lat. Czy jednak zupełnie? A może jesteśmy ze sobą wciąż połączeni? Istnieje wciąż tajemnicza sfera snów, która jest jak nić splatająca obrazy z naszych snów, motywów wędrujących ode mnie do ciebie. To zbiorowa przestrzeń, w której “ja” się rozpływa, łącząc z ty, my, wy, oni, a czas płynie inaczej. To czas cykliczny, mityczny, nielinearny, archetypowy, gdzie droga przed siebie wiedzie ku przeszłości, wystawia na spotkanie z tym, co ponadjednostkowe. Sen otula, kapie jak woda, rozmywa „ja” niczym fale. Jest nieskończony, piękny, groźny, opresyjny, odbierający i nadający tożsamość, podobnie jak zbiorowość… jest jak wędrówka po wieczności, „mała śmierć” naszego „ja”.

Reżyseria i choreografia: Patrycja Neumann

Muzyka: Michał Rudkowski

Czas trwania: 17 minut

Duet on cello, piano & a heartbeat

Praca jest poetycką opowieścią o traceniu, próbą uchwycenia melancholii związanej z przemijaniem, w której przeszłość i teraźniejszość splatają się ze sobą.

Choreografia oraz wykonanie: Kacper Szklarski, Katarzyna Leszek

Kostiumy: Klaudia Ostrega

Czas trwania: 10 minut

DE (la) PRESJA

Kiedy chcesz aby twoje ciało się poruszyło, ale ono stoi jak głaz.

Gdyby tej obawy nie było, która przysparza o mdłości. (…)

Tęsknię za bielą na zębach i w sobie by znowu stać się białą kartką na której wszystko można napisać.

Opowieść o poszukiwaniu życia w chorym ciele, które przepełnione presją oczekiwań, stawia pierwsze kroki naprzód by uporać się z demonami przeszłości. Akcja toczy się na dolnym śląsku gdzie środowisko umiera pod wpływem zanieczyszczeń i obojętności mieszkańców.

Sól Sól Sól, solą ziemi oddech twój i myśli twe.

……………………………………………………………………………

Reżyseria i wykonanie: Marta Mańka

Czas trwania: 35 minut

Touch me

Spektakl inspirowany zmysłem dotyku. Zwracamy uwagę na jego rodzaje, przywracamy mu ważność i prowadzimy dialog o “zakazanym” zmyśle, który w dzisiejszym digitalowym świecie jest odsuwany coraz częściej na bok. Połączenie technologii, natury, sztuki i interakcji tworzy doświadczenie audiowizualne, gdzie każdy ruch tancerek staje się impulsem do tworzenia muzyki.

Choreografia i idea spektaklu: Angelika Bosacka, Eliza Bilska, Nadine Gregor

Scenografia i kostiumy: Magdalena Wolak

Muzyka: Filip Wydma

Światła: Sylwia Hefczyńska-Lewandowska, Krzysztof Urban

Czas trwania: 30 minut

Przecież ja żyję jeszcze

Inspirowane książką Weroniki Murek “Uprawa roślin południowych metodą Miczurina”

że trudno pamiętać jego głos i uśmiech?
że na pogrzeb to trzeba przyjść na czarno?
że msza jest, bo trzeba, nawet jeśli w Boga nie wierzył, to trzeba?
że teraz wszystko i kapcie i parasol i okulary to jego, choć wcale ich nie używał?
że ona to chyba go nie kochała bo łzy to tylko trzy uroniła?

W tym wyobrażeniu, zmarli sami po sobie płaczą. Próbują żyć jeszcze i jeszcze aż do utraty tchu.
A po śmierci dziadka, babcia powiedziała: „Kiedyś trzeba umrzeć”. I ma rację pewnie. Jest starszą panią, a w kwestii śmierci będę ufać starszym paniom dozgonnie.

Reżyseria i choreografia: Aniela Turkot

Obsada: Aleksandra Heral, Zuzanna Meyer, Aniela Turkot, Zofia Żwirblińska (zastępstwo)

Czas trwania: 25 minut