Znów ruszamy w drogę, aby grać dla Was nie tylko w Krakowie, nie tylko w Polsce, ale… w całej Europie.
Jesienne tournée rozpoczniemy w Niemczech, by tam zaprezentować naszą najnowszą premierę „ARCADIA” w reż. Jerzego Zonia, z chor. Eryka Makohona w ramach festiwalu Heißes Pflaster:
- 30.09 w Duisburgu
- 1.10 w Oberhausen
Prezentacje te zostały dofinansowane w ramach Programu Wieloletniego NIEPODLEGŁA na lata 2017-2022, w ramach programu dotacyjnego Instytutu Adama Mickiewicza „Kulturalne pomosty”.
Więcej na stronie NIEPODLEGŁA >>> link
„Arcadia” to trzeci spektakl plenerowy Teatru KTO (po „Ślepcach” i „Zapachu Czasu”) podnoszący temat wolności jednostki w kontekście uwarunkowań społecznych i historycznych. O ile w „Zapachu Czasu” podmiotem, przez który filtrowane jest widzenie świata jest postać Dziecka, tak w „Arcadii” osnową i tematem zasadniczym przedstawienia staje się lament po śmierci bohatera, pokazujący jego dobre i złe uczynki. Nieuchronność przemijania, ulotność „przebywania” człowieka na ziemi podkreślają tym bardziej tęsknotę za wolnością w każdym wymiarze – społecznym, historycznym, egzystencjalnym i w końcu metafizycznym. Kluczowa w spektaklu zabawa w wojnę przekształca się w koszarową musztrę i w końcu w bezsensowny, pełen okrucieństwa pokaz zabijania. Analizowany przez Ericha Fromma dylemat wyborów i zachowań ludzkich – „ucieczka od wolności czy ucieczka do wolności” w spektaklu nie znajduje rozstrzygnięcia. Pozostaje nadzieja i przekonanie, że tyle będziemy mieć wolności, ile jej wywalczymy i ile jej zdołamy zatrzymać.
Inspiracją do powstania przedstawienia „Arcadia” jest twórczość poetycka Tadeusza Różewicza, w szczególności poemat „Zielona róża” i „Et in Arcadia ego”. II wojna światowa i bolesne doświadczenia, jakie z niej wyniósł Różewicz są mocno obecne w jego dorobku literackim i rzutują intensywnie na konstrukcję świata przedstawionego w „Arcadii”.
W seansie Teatru KTO bierze udział dziewięciu aktorów, a dominującym elementem scenografii jest ławka, a właściwie… dziewięć ławek. To one, w różnych konfiguracjach, budują przestrzeń spektaklu, są tworzywem uniwersalnym i ponadczasowym. Przypominają nam o życiu przedmiotów, często wielokroć dłuższym niż ludzka egzystencja.
