Spektakle - Uczycie nas, jak suknie się podnosi

na podstawie tekstów Bertolta Brechta, Rogera Fernaya i Waltera Mehringa, z muzyką Bertolta Brechta, Hannsa Eislera i Kurta Weilla

Zachwycająca podróż po doskonale wszystkim znanych songach duetu Bertolt Brecht i Kurt Weill. Napotkamy w niej mroczne, pełne szaleństwa i tęsknoty za utraconą miłością wspomnienia nieprzespanych nocy i nieodżałowanych strat; kobiety, które wracają z zaświatów, by odzyskać spokój oraz mężczyzn, którym władza nad światem i kobietami przysłoniła wszystko.

Na scenie zobaczymy pragnienia, żądzę i bunt w brawurowej interpretacji aktorek i aktorów krakowskich scen, z towarzyszeniem muzyki na żywo.

Odkryjemy emocje i kontrowersje w twórczości wielkich artystów XX wieku. Utwory takie jak: „Ballada o seksualnej powolności”, „Surabaya Johnny”, „Jenny, narzeczona pirata”, „Pieśń o Mandelay”, „Lamentacja o Mackiem Majchrze” – to więcej niż muzyka. To gwałtowne wyznanie miłości spełnionej albo – zniszczonej. Ale także manifest społeczny, w którym muzyka i słowa składają się na refleksję nad ludzką obłudą i niesprawiedliwością systemu. To w końcu odważna i wciąż poruszająca poezja Bertolta Brechta.

Zapraszamy w tę podróż. I wierzymy, że będzie niezapomniana.

Ostatnie spektakle w sezonie:

24 maja 2024 godz. 19:00 >>> kup bilet

25 maja 2024 godz. 19:00 >>> kup bilet

Bilety dostępne są również pod nr 12 633 89 47, mailowo: kasa@teatrkto.pl oraz w kasie przy ul. Zamoyskiego 50 w Krakowie.

Uczycie nas,
jak suknie
się podnosi

Cztery postacie kobiece, odrębne osobowości, których imion nie znamy, wydają się obce; mogą być kapłankami, prostytutkami czy czarownicami; skrzywdzonymi kobietami, żyjącymi w strasznym czasie. Obserwujemy je w niewyjaśnionej przestrzeni podczas gdy nawiązują dialog z postacią męska, tutaj Krzysztof Cybulski; enigmatyczny, władczy, czasami czuły, również niedający się jasno określić jako postać.

Reżyser bawi się osobowościami, kreuje je, nie podaje nam niczego na tacy. Na scenie występuje pięć osób a poznajemy historię kilkunastu czy nawet całych społeczności. Głównymi narratorkami są kobiety, matki, opuszczone kochanki, wdowy. Wszystkie jednym głosem opowiadają, przedstawiają swój punkt widzenia, opowiadają swoje historie. Mówią swoim językiem, jak i kiedy chcą nie tracąc przy tym pewności siebie.

Adriana Markowska , Dziennik Teatralny

Opatrzony muzyką, z nutą humoru i refleksji, Teatr KTO subtelnie prowokuje, pokazuje oblicze człowieka w kryzysach i zadaje pytanie o przyszłość kultury… a, że robi to po mistrzowsku to już zupełnie inna bajka

Urszula Bienia , Radio Eska

„Czy w mrocznych czasach też się będzie śpiewać”? Gdy po raz wtóry bohater wypowiada tę kwestię w finale, trzyma w rękach białą maskę przedstawiającą twarz Bertolta Brechta. Dotychczas spoczywała na klapie fortepianu. Zapada mrok. Publiczność pozostawiona jest z pytaniem i z przestrzenią na podjęcie osobistej refleksji. Być może niektórzy przypomną sobie, że na wstępie wybrzmiała podpowiedź: „Też będzie się śpiewać/ o mrocznych czasach".

Agnieszka Loranc , E-teatr.pl

"...erotyzm łączy się z liryzmem, ten z krytyczną diagnozą świata, z typowymi dla niemieckiego teatru i piosenki dwudziestolecia międzywojennego aluzjami i wprost wyrażanymi treściami erotycznymi, z filuternym uśmiechem sąsiaduje poważny namysł nad kondycją człowieka współczesnego. To niewątpliwe zalety muzycznego spektaklu."

Monika Oleksa , Teatr Dla Wszystkich