Spektakle - Uczycie nas, jak suknie się podnosi

Uczycie nas, jak suknie się podnosi

Bohaterki spektaklu „Uczycie nas, jak suknie się podnosi” mimo odebrania im personaliów, pozbawienia imion i nazwisk, pełne są najrozmaitszych uczuć i emocji. Od miłości, seksualnych pragnień aż po wściekłość i zdradę. W songach brawurowo wykonanych przez aktorki i aktorów krakowskich scen, kryją się echa minionych dekad, burzliwej historii oraz polityki mającej wpływ na codzienność zwykłego zjadacza chleba.

Stylizacje i kostiumy inspirowane powojenną burleską, przenoszą w klimat ubiegłego wieku. Na scenie rządzą cztery kobiety – dzieli je wiele, ale łączy jeszcze więcej. Wspólnym głosem malują ponadczasowy portret kobiecości – pełnej sprzeczności, siły i wrażliwości.

To muzyczna podróż do lat ubiegłych, która zadaje pytania o naszą teraźniejszość. Czy świat, w którym żyjemy, naprawdę różni się od tego, co było? A może nadzieja na zmianę wciąż tli się w tej samej melodii życia?

Cztery postacie kobiece, odrębne osobowości, których imion nie znamy, wydają się obce; mogą być kapłankami, prostytutkami czy czarownicami; skrzywdzonymi kobietami, żyjącymi w strasznym czasie. Obserwujemy je w niewyjaśnionej przestrzeni podczas gdy nawiązują dialog z postacią męska, tutaj Krzysztof Cybulski; enigmatyczny, władczy, czasami czuły, również niedający się jasno określić jako postać.

Reżyser bawi się osobowościami, kreuje je, nie podaje nam niczego na tacy. Na scenie występuje pięć osób a poznajemy historię kilkunastu czy nawet całych społeczności. Głównymi narratorkami są kobiety, matki, opuszczone kochanki, wdowy. Wszystkie jednym głosem opowiadają, przedstawiają swój punkt widzenia, opowiadają swoje historie. Mówią swoim językiem, jak i kiedy chcą nie tracąc przy tym pewności siebie.

Adriana Markowska, Dziennik Teatralny

Opatrzony muzyką, z nutą humoru i refleksji, Teatr KTO subtelnie prowokuje, pokazuje oblicze człowieka w kryzysach i zadaje pytanie o przyszłość kultury… a, że robi to po mistrzowsku to już zupełnie inna bajka

Urszula Bienia, Radio Eska

„Czy w mrocznych czasach też się będzie śpiewać”? Gdy po raz wtóry bohater wypowiada tę kwestię w finale, trzyma w rękach białą maskę przedstawiającą twarz Bertolta Brechta. Dotychczas spoczywała na klapie fortepianu. Zapada mrok. Publiczność pozostawiona jest z pytaniem i z przestrzenią na podjęcie osobistej refleksji. Być może niektórzy przypomną sobie, że na wstępie wybrzmiała podpowiedź: „Też będzie się śpiewać/ o mrocznych czasach”.

Agnieszka Loranc, E-teatr.pl

„…erotyzm łączy się z liryzmem, ten z krytyczną diagnozą świata, z typowymi dla niemieckiego teatru i piosenki dwudziestolecia międzywojennego aluzjami i wprost wyrażanymi treściami erotycznymi, z filuternym uśmiechem sąsiaduje poważny namysł nad kondycją człowieka współczesnego. To niewątpliwe zalety muzycznego spektaklu.”

Monika Oleksa, Teatr Dla Wszystkich

„Józef „Żuk” Opalski stworzył spektakl polityczny na palący temat: o byciu kobietą. Nie mam pojęcia, gdzie wykonał risercz, ale wyszło wiarygodnie.”

Maciej Stroiński, E-teatr.pl