Uczycie nas, jak suknie się podnosi
Bohaterki spektaklu „Uczycie nas, jak suknie się podnosi”
mimo odebrania im personaliów, pozbawienia imion i nazwisk, pełne są
najrozmaitszych uczuć i emocji. Od miłości, seksualnych pragnień aż po
wściekłość i zdradę. W songach brawurowo wykonanych przez aktorki i aktorów
krakowskich scen, kryją się echa minionych dekad, burzliwej historii oraz
polityki mającej wpływ na codzienność zwykłego zjadacza chleba.
Stylizacje i kostiumy inspirowane powojenną burleską,
przenoszą w klimat ubiegłego wieku. Na scenie rządzą cztery kobiety – dzieli je
wiele, ale łączy jeszcze więcej. Wspólnym głosem malują ponadczasowy portret
kobiecości – pełnej sprzeczności, siły i wrażliwości.
To muzyczna podróż do lat ubiegłych, która zadaje pytania o
naszą teraźniejszość. Czy świat, w którym żyjemy, naprawdę różni się od tego,
co było? A może nadzieja na zmianę wciąż tli się w tej samej melodii życia?
Cztery postacie kobiece, odrębne osobowości, których imion nie znamy, wydają się obce; mogą być kapłankami, prostytutkami czy czarownicami; skrzywdzonymi kobietami, żyjącymi w strasznym czasie. Obserwujemy je w niewyjaśnionej przestrzeni podczas gdy nawiązują dialog z postacią męska, tutaj Krzysztof Cybulski; enigmatyczny, władczy, czasami czuły, również niedający się jasno określić jako postać.
Reżyser bawi się osobowościami, kreuje je, nie podaje nam niczego na tacy. Na scenie występuje pięć osób a poznajemy historię kilkunastu czy nawet całych społeczności. Głównymi narratorkami są kobiety, matki, opuszczone kochanki, wdowy. Wszystkie jednym głosem opowiadają, przedstawiają swój punkt widzenia, opowiadają swoje historie. Mówią swoim językiem, jak i kiedy chcą nie tracąc przy tym pewności siebie.
Adriana Markowska, Dziennik Teatralny
Opatrzony muzyką, z nutą humoru i refleksji, Teatr KTO subtelnie prowokuje, pokazuje oblicze człowieka w kryzysach i zadaje pytanie o przyszłość kultury… a, że robi to po mistrzowsku to już zupełnie inna bajka
Urszula Bienia, Radio Eska
„Czy w mrocznych czasach też się będzie śpiewać”? Gdy po raz wtóry bohater wypowiada tę kwestię w finale, trzyma w rękach białą maskę przedstawiającą twarz Bertolta Brechta. Dotychczas spoczywała na klapie fortepianu. Zapada mrok. Publiczność pozostawiona jest z pytaniem i z przestrzenią na podjęcie osobistej refleksji. Być może niektórzy przypomną sobie, że na wstępie wybrzmiała podpowiedź: „Też będzie się śpiewać/ o mrocznych czasach”.
Agnieszka Loranc, E-teatr.pl
„…erotyzm łączy się z liryzmem, ten z krytyczną diagnozą świata, z typowymi dla niemieckiego teatru i piosenki dwudziestolecia międzywojennego aluzjami i wprost wyrażanymi treściami erotycznymi, z filuternym uśmiechem sąsiaduje poważny namysł nad kondycją człowieka współczesnego. To niewątpliwe zalety muzycznego spektaklu.”
Monika Oleksa, Teatr Dla Wszystkich
Scenariusz i reżyseria
Józef Opalski
Przekłady
Barbara Swinarska, Władysław Broniewski, Ryszard Krynicki, Józef Opalski, Robert Stiller, Witold Wirpsza, Paweł Zarychta
Scenografia i kostiumy
Aleksandra Reda
Kierownictwo muzyczne
Jacek Bylica
Przygotowanie wokalne
Justyna Motylska
Reżyseria światła
Katarzyna Smożewska
Reżyseria dźwięku
Michał Warmusz
Asystentka reżysera, producentka
Urszula Swałtek
W obsadzie
Anna Bugajska / Iwona Konieczkowska
Sylwia Chludzińska / Karolina Kazoń
Anna Branny / Aleksandra Konior-Gapys
Bożena Zawiślak-Dolny
Krzysztof Cybulski / Franciszek Muła
Muzycy
Agnieszka Bugla-Bylica – skrzypce
Jacek Bylica – piano
Grzegorz Frankowski – kontrabas
Oleg Dyyak / Andrzej Włodarz – akordeon
