„MOMO” to opowieść o samodzielnej dziewczynce, która pewnego dnia przybywa do zapomnianej dzielnicy wielkiego miasta i zamieszkuje ruiny starego amfiteatru. Momo, bo tak brzmi jej imię, ma niezwykły dar rozwiązywania problemów i łagodzenia sporów. Dorośli mieszkańcy dzielnicy przychodzą do niej z trapiącymi ich zagadnieniami, a ona daje im swój czas – wysłuchując z uważnością. Dzieci uwielbiają Momo, bo zna najlepsze zabawy i niczego do nich nie potrzeba, prócz wyobraźni.

Pewnego dnia w wielkim mieście pojawiają się Szarzy Panowie – mroczne postaci, które pod pretekstem oszczędzania czasu, ograbiają z niego mieszkańców. Sprawiają, że nawet w zapomnianej dzielnicy, życie zmienia się nie do poznania. Wszyscy się śpieszą, nikt ze sobą nie rozmawia, nie stara się w pracy, nie jest życzliwy ani pogodny. Dzieci, którym nikt nie poświęca uwagi, mamione są nudnymi zabawkami. Popielaty cień smutku i pośpiechu spowija całe miasto. Na szczęście Momo stawia czoła sytuacji.

Czy uratuje swoich przyjaciół i rozwiąże zagadkę istnienia Szarych Panów? Historia Momo ma ten urok, że odnajdzie w niej coś dla siebie widz w każdym wieku. W moim odczuciu Momo to przede wszystkim świetna rodzinna historia oraz niecodzienny popis gry aktorskiej.