Spektakle konkursowe mimo formalnego oddalenia od siebie w swym przesłaniu pozostają niezwykle blisko. Osiem z prawie osiemdziesięciu nadesłanych prezentacji podejmie dialog z potrzebą powrotu do bliskości i dotyku; koniecznością położenia kresu panującemu oddaleniu; życiu w osamotnieniu i możliwą próbą wskrzeszenia zaufania do drugiego człowieka a także grupy i społeczności.
W sekcji konkursowej festiwalu Ciało i Czas zaprezentujemy prace młodych i debiutujących twórców. Spośród licznych zgłoszeń wyłoniliśmy osiem wyjątkowych prezentacji, które reprezentują teatr tańca, ruchu, plastyki, sztuk wizualnych i performatywnych. Finałowe spektakle są artystycznymi interpretacjami festiwalowych tematów „ciała” i „czasu”.
Karnet jednodniowy umożliwia wejście na pokazy konkursowe prezentowane w danym dniu.
Prezentacje spektakli konkursowych odbędą się 12 i 13 września.
Kup karnet
12 września >>> link
13 września >>> link
Oto jakie spektakle powalczą o główną nagrodę Festiwalu Ciało i Czas, którą jest niebagatelny budżet na produkcję premierowego spektaklu w kolejnym sezonie artystycznym w naszym teatrze:
12 września
Touch me
Spektakl inspirowany zmysłem dotyku. Zwracamy uwagę na jego rodzaje, przywracamy mu ważność i prowadzimy dialog o “zakazanym” zmyśle, który w dzisiejszym digitalowym świecie jest odsuwany coraz częściej na bok. Połączenie technologii, natury, sztuki i interakcji tworzy doświadczenie audiowizualne, gdzie każdy ruch tancerek staje się impulsem do tworzenia muzyki.
Choreografia i idea spektaklu: Angelika Bosacka, Eliza Bilska, Nadine Gregor
Scenografia i kostiumy: Magdalena Wolak
Muzyka: Filip Wydma
Światła: Sylwia Hefczyńska-Lewandowska, Krzysztof Urban
Czas trwania: 30 minut
Przecież ja żyję jeszcze
Inspirowane książką Weroniki Murek “Uprawa roślin południowych metodą Miczurina”
że trudno pamiętać jego głos i uśmiech?
że na pogrzeb to trzeba przyjść na czarno?
że msza jest, bo trzeba, nawet jeśli w Boga nie wierzył, to trzeba?
że teraz wszystko i kapcie i parasol i okulary to jego, choć wcale ich nie używał?
że ona to chyba go nie kochała bo łzy to tylko trzy uroniła?
W tym wyobrażeniu, zmarli sami po sobie płaczą. Próbują żyć jeszcze i jeszcze aż do utraty tchu.
A po śmierci dziadka, babcia powiedziała: „Kiedyś trzeba umrzeć”. I ma rację pewnie. Jest starszą panią, a w kwestii śmierci będę ufać starszym paniom dozgonnie.
Reżyseria i choreografia: Aniela Turkot
Obsada:Aleksandra Heral, Zuzanna Meyer, Aniela Turkot, Zofia Żwirblińska (zastępstwo)
Czas trwania: 25 minut
DE (la) PRESJA
Kiedy chcesz aby twoje ciało się poruszyło, ale ono stoi jak głaz.
Gdyby tej obawy nie było, która przysparza o mdłości. (…)
Tęsknię za bielą na zębach i w sobie by znowu stać się białą kartką na której wszystko można napisać.
Opowieść o poszukiwaniu życia w chorym ciele, które przepełnione presją oczekiwań, stawia pierwsze kroki naprzód by uporać się z demonami przeszłości. Akcja toczy się na dolnym śląsku gdzie środowisko umiera pod wpływem zanieczyszczeń i obojętności mieszkańców.
Reżyseria i wykonanie: Marta Mańka
Czas trwania: 35 minut
13 września
7
Spektakl bada siłę wyboru i jego konsekwencje przez pryzmat siedmiu grzechów głównych. W centrum historii są mężczyzna i kobieta, których przypadkowe spotkanie prowadzi ich do prób związanych z zazdrością, gniewem, pychą, chciwością, lenistwem, obżarstwem i pożądaniem. Każdy grzech ujawnia się przez ekspresyjne i dramatyczne sceny taneczne, podkreślając, że każdą ścieżkę można zmienić, podejmując właściwą decyzję.
Reżyseria, choreografia, reżyseria światła: Andrei Kamarou
Muzyka: Leszek Kołodziejski
Obsada: Studenci Akademii Humanistyczno – Ekonomicznej w Łodzi
Czas trwania: 30 minut
Duet on cello, piano & a heartbeat
Praca jest poetycką opowieścią o traceniu, próbą uchwycenia melancholii związanej z przemijaniem, w której przeszłość i teraźniejszość splatają się ze sobą.
Choreografia oraz wykonanie: Kacper Szklarski, Katarzyna Leszek
Kostiumy: Klaudia Ostrega
Czas trwania: 10 minut
One Hundred Falls
Upadają cywilizacje, upadają kultury, upadają autorytety, upadamy moralnie, upadamy fizycznie. Wydaje się, że cała historia ludzkości złożona jest z nagłych upadków takich jak wojny czy przewroty, ale również tych powolnych i ignorowanych jak katastrofa klimatyczna. Trudno rozróżnić kiedy upadek jest jeszcze tragedią, a kiedy już nową możliwością. Upada 206 kości i ok. 640 mięśni pomaga nam się podnieść. Już od momentu prenatalnego nasz rozwój ukierunkowany jest na stworzenie konstrukcji. To ona pozwala nam stać prosto i konsekwentnie odpychać się przed tym co nieuniknione. W końcu to upadek jest jej przeznaczeniem.
Nasza bohaterka zatraca się w tańcu na upadłej cywilizacji, na upadłej kulturze, na upadłych autorytetach, na naszym upadku moralnym i odnajduje akceptacje swego upadającego ciała.
Koncepcja: Jakub Mędrzycki
Choreografia: Jakub Mędrzycki, Ilona Gumowska
Wykonanie: Ilona Gumowska
Muzyka: Marta Forsberg, Gieorgij Puchalski
Czas trwania: 35 min
Plemię
Ja, ty, my, wy, oni.
Ja, ty, my.
Ja, ty.
Ja, ja, ja..
We współczesnym świecie “my” straciło na znaczeniu, zachodnie społeczeństwo to zbiór autonomicznych jednostek. Zniknęło archaiczne plemię, które organizowało życie ludzkie przez tysiące lat. Czy jednak zupełnie? A może jesteśmy ze sobą wciąż połączeni? Istnieje wciąż tajemnicza sfera snów, która jest jak nić splatająca obrazy z naszych snów, motywów wędrujących ode mnie do ciebie. To zbiorowa przestrzeń, w której “ja” się rozpływa, łącząc z ty, my, wy, oni, a czas płynie inaczej. To czas cykliczny, mityczny, nielinearny, archetypowy, gdzie droga przed siebie wiedzie ku przeszłości, wystawia na spotkanie z tym, co ponadjednostkowe. Sen otula, kapie jak woda, rozmywa „ja” niczym fale. Jest nieskończony, piękny, groźny, opresyjny, odbierający i nadający tożsamość, podobnie jak zbiorowość… jest jak wędrówka po wieczności, „mała śmierć” naszego „ja”.
Reżyseria i choreografia: Patrycja Neumann
Muzyka: Michał Rudkowski
Czas trwania: 17 minut
WHOFRAMEDTHETHINGS
Perfrmans wykonany przez Anę Kuszarecką to próba dialogu ze standardami i wymaganiami prezentacji ciała poprzez ich rozpoznanie i przebudowę. Ta metamorfoza kształtuje otaczający nas świat, przesuwa granice wyobraźni w materialną rzeczywistość. To poruszanie się pomiędzy tym, co rozpoznawalne a tym, co nierozpoznawalne, poprzez obrazy ciała, które odciskają się na tożsamości.Wchodzenie i wychodzenie z ram, w które można zostać schwytanym. Spójrzcie na ciało jako wielką bazę danych.
Choreografia i wykonanie: Ana Kuszarecka
Wsparcie dramaturgiczne: Rodia Vomvolo
Kostium: Mariola Homoncik
Muzyka: Artificial Biosphere – Igor Dyachenko, Call – Zamilska
Czas trwania: 15 minut
*w spektaklu używane są światła stroboskopowe
