„Teatr Ósmego Dnia to teatralna marka o niemal sześćdziesięcioletniej tradycji. Założony przez studentów poznańskiej polonistyki w roku 1964 jako Studencki Teatr Poezji „Ósmego Dnia” dość szybko – dzięki bezkompromisowej postawie kierującego nim już wówczas Lecha Raczaka i współpracujących z nim osób – zaczął być postrzegany jako grupa zaangażowana politycznie. Artyści prezentowali trzeźwy krytycyzm wobec systemu i proponowali alternatywne sposoby widzenia otaczającej ich rzeczywistości(…)”

„Na tle dorobku Ósemek Kafka jest spektaklem wyjątkowym. Nie wiem tylko, i dzisiaj nie odważę się zgadywać, czy jest on znakiem zamknięcia jakiegoś etapu w historii tej grupy, czy znakiem nowego otwarcia. Nie mam wątpliwości, że awangardowa tradycja Teatru Ósmego Dnia jest nieśmiertelna. A równocześnie mam wrażenie, że to teatr, który zdolny jest – bez względu na metrykę – jeszcze nieraz zaskoczyć nas swoją pomysłowością, aktywnością i zaangażowaniem.”

Piotr Dobrowolski, Teatralny.pl

Kafka [tekst urywa się]

Teatr Ósmego Dnia

Jakiego Kafki dziś potrzebujemy? Być może takiego, który leżąc pod gruzami, wolną ręką zapisuje, co pod nimi widzi. Bo widzi inaczej i więcej od innych. „Jest przecież tym – czytamy w Dziennikach – który umarł za życia i który właściwie pozostał przy życiu”. W jego obserwacjach znajdziemy z jednej strony poczucie zagubienia kogoś, kto stracił swój kompas. Z drugiej – nie dającą się stłumić wesołość człowieka, który wie, że nie ma już nic do stracenia. Ale jest tam coś jeszcze, w tych zapiskach spod gruzów: brak definitywnych zakończeń. Twórcy spektaklu uznali ten brak nie za porażkę, lecz szansę. Zwrot „[tekst urywa się]” zaprasza przecież także do tego, by pod gruzami rozpadającego się świata dostrzegać ślady małej, niedorzecznej nadziei.