“Bagno” to spektakl dyplomowy Pracowni Performance ASP w Krakowie. Interdyscyplinarny seans performatywny w hybrydowej formule, łączącej elementy performans, teatru i animacji.

Lubię szurać po dnie, ale nie byle jakim. Jedno atłasem drugie nadzieją może być wybrukowane, jak piekło. A moje piekło jest piekielnie wciągająca, jak bagno. O to moje i wasze bagienne dno wspólnego piekła. Ogródek na tym dnie zrobiłam. Posadziłam ziarno przesady, szantażu i rozpaczy, ale to wy go podlewacie żółcią regularnie. Wieczne żniwa mamy dzięki temu, jak na drożdżach wszystko rośnie, nawet chwasty nie mają szans się rozprzestrzenić. Za słabe są w korzeniach i za cienkie w uszach. Za to wy moi wierni ogrodnicy dna pogardy nawóz macie najlepszy. Memy mnożą się, jak bakterie na zapomnianej kanapce w plecaku. Donejty lecą, maraton komentarzy. Uwielbiam taplać się w tym naszym bagienku adoracji, tylko błagam: musi być borowe i w jacuzzi za gruby hajs. Ćwiczę w nim moje układy synchronicznego rozpływania się. Dla Was to robię moi wierni obserwatorzy. Nad stylem klasycznym pracuję obecnie, grzbietem do dna już dobijam. Dla was tego dna sięgam. Odbijam się od niego z gracją, ale nie dopływam do powierzchni.  Boję się powierzchowności…zwykłych osądów. Poza tym trampolinę mam dziurawą, kapok z zeszłego sezonu i coraz trudniej wychodzi mi wyjście z progu. Upadki są bezbolesne, ochraniacze na łokciach co prawda zdarte – od tego rozpychania się. Bo wciąż muszę się rozpychać, aby wymusić nadopiekuńczość waszej uwagi. Prawdziwa pomoc społeczna. Policja, prokuratura i salowa w psychiatryku mają więcej czułości niż cały WOŚP animalsów i misjonarzy. Róbta co chceta. Ja spływam, bo dobrym intencjom i tak już nie ufam.