Tekst pełen jest metafor. Karnawał staje się pretekstem do przeprowadzenia widza przez wielość światów. Woda to azyl, w którym syreny czują się bezpiecznie, jednocześnie nie mogąc dotknąć istotny egzystencji. Opuszczenie tej przestrzeni przez Serenę, tytułową bohaterkę, daje jej szansą na spełnienie pragnień o czystym uczuciu, równocześnie będąc ryzykiem i cierpieniem. Świat zewnętrzny, choć oferuje relację z  Księciem, naznaczony jest wszechobecną Śmiercią.

W opowieści występują Maski, symbolizujące nas – ludzi, którzy na co dzień mierzą się z niemożnością wyrażenia uczuć. Emocje są bowiem często nienazywalne. W ich uwolnieniu mogą pomóc samogłoski, będące swoistymi dźwiękami duszy.

Przedstawienie, choć w dużej mierze oparte na formach ruchowych i wokalnych, jest niezwykle ciekawe w samej sferze tekstu. Bardzo osobisty scenariusz Joanny Braun daje możliwość zupełnie nowej jakość „czytania”. Pełny tytuł „Serena – traktat o samogłoskach” nie jest przypadkowy, wspomniane bowiem samogłoski stanowią integralną część historii. Autorka zamyka w nich wszystkie uczucia towarzyszące bohaterom. Samogłoski nie są zatem pojęciem lingwistycznym, a żywym nośnikiem służącym do przekazywania emocji.

Spektakl łączy w sobie pierwiastki profanum i sacrum, wyrażane poprzez intensywny ruch i pulsującą muzykę. Słowo jako narzędzie pojawia się w najbardziej intymnych momentach, tylko wtedy gdy bohaterowie mogą sobie pozwolić na szczere wyznania.

Pragniemy zaprosić widza na bal, którego dramaturgia jest nieprzewidywalna.

Instalacja teatralna „Serena – traktat o samogłoskach” realizowana jest w ramach projektu Teatru KTO „Cztery odcienie teatru”, współfinansowanego ze środków Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego (MF EOG) 2014-2021, Program Kultura, Działanie 2 Poprawa dostępu do kultury i sztuki.