Na pierwszym planie sylwetki dwóch, około siedemdziesięcioletnich mężczyzn, ukazane frontalnie, od pasa w górę. Są podobnego wzrostu, obaj mają splecione ręce na klatce piersiowej. Stoją na tle ceglanej ściany, oświetlonej na czerwono i niebiesko. Mężczyzna po prawej ubrany w brązowy prochowiec, pod szyją zawiązany kolorowy szal. Zdziwiony wyraz twarzy, usta rozchylone. Brwi podniesione do góry, oczy szeroko otwarte. Patrzy przed siebie, w dal. Po lewej mężczyzna w białym kitlu lekarskim, pod którym ma jasnobrązową koszulę. Twarz zamyślona, wzrok skierowany delikatnie w dół.

Senior w Teatrze KTO

W swych teatralnych poszukiwaniach już tej jesieni, od października 2022 roku Teatr KTO otworzy swe drzwi na potrzeby kolejnej grupy

Więcej »

On chciał teatru

Aby ziścił się sen Albinusa, który na początku „Śmiechu w ciemności” Vladimira Nabokova uroił sobie ożywianie dzieł malarskich, by odkryć

Więcej »
Na pierwszym planie trójkołowy rowerek. Za rowerkiem, plecami do obiektywu stoi mężczyzna ubrany w poszarpany kostium. Ma bose stopy, na plecach trzyma akordeon. Obok niego chłopiec w niebieskim ubranku i czarnym kaszkiecie. Oboje patrzą przed siebie na wynurzające się z dymu cztery kobiety w czarnych sukienkach, na bosaka i z małymi tobołkami na ramieniu. Wszystko oświetlone mocnym, niebieskim światłem. Z lewej strony za barierkami publiczność.

Jak pachnie czas?

Odpowiedzi na to pytanie Jerzy Zoń, reżyser spektaklu „Zapach czasu” poszukuje we własnej biografii oraz twórczości Gabriela Garcii Márqueza, Hugo

Więcej »
[FM_form id="1"]
Skip to content