Spektakl zdaje sprawę z konfliktu między potrzebą wolności, której realizację przeczuwamy w  zagubionej wspólnocie z naturą, a alienującą nas kulturą, która w swoich performatywnych, wyrafinowanych ale często również przemocowych formach oddziela nas od organiczności.

„Ale co do mnie, to ani nie domagałem się wtedy, ani dziś jeszcze nie domagam się wolności. Nawiasem mówiąc: tą wolnością ludzie zbyt często się oszukują. A jak wolność zalicza się do najbardziej wzniosłych uczuć, tak i odpowiadające jej złudzenie należy do najwznioślejszych.”

Groteskowy język spektaklu budowany jest za pomocą różnorodnych środków wyrazu: tańca, śpiewu, teatru dramatycznego. Samych Czerwonych Piotrusiów u Macieja Gorczyńskiego będzie aż trzech. Przywołane zostaną na scenie wszystkie wcześniejsze stadia bohatera Kafki.

Twórcy przedstawienia zastanawiają się kim dziś byłby Czerwony Piotruś? Zapewne gwiazdą. Celebrytą. Dziwolągiem. Kolejnym gościem telewizyjnych freakshow. Przy okazji nie oszczędzają samych siebie jako artystów. Ciekawi ich temat zamknięcia, uwięzienia oraz sam motyw klatki. W swej realizacji wskazują jasno, że stając przed potencjalnym wyborem, przed którym stanął ich bohater, a mianowicie zoo czy kabaret – oni zawsze wybierają kabaret, stając się tym samym tresowaną małpą w oczach widzów.

Spektakl powstaje w rocznicę 100-lecia śmierci autora „Sprawozdania dla Akademii”. W figurze Czerwonego Piotrusia dopatrywać się można samego Franza Kafki, który skądinąd widział na własne oczy w Pradze występ małpy w garniturze, a jego żydowskie pochodzenie mogło stanowić poczucie wyalienowania.