Sonety Szekspira
„Czemuż wiersz mój ma za nic nowe ornamenty?
Czemu go nie odmienia każdy podmuch mody?
Czemu, wzorem współczesnych, nie trwam jak zaklęty
Przed bałwanem Dziwności i Nowej Metody? (…)
Jak słońce – wieczne, chociaż rodzi się co rano –
Moja miłość wyznaje, co dawno wyznano.”
Sonet 76
Sto pięćdziesiąt cztery sonety, jedna opowieść. O miłości, która nigdy nie przemija. O uczuciu, które nie zna granic. O intensywnie pulsujących emocjach, wykraczających poza czas i przestrzeń. Świadectwo Williama Szekspira, jego rozmową z wiecznością.
Szekspir nie idealizuje miłości. Odsłania jej wielowymiarową naturę – ekstatyczne szczęście i rozdzierający ból. Jest w niej triumf i gorycz, namiętność i chłód. To tajemnica, która wymyka się wszystkim definicjom. Przenika każdy wers Sonetów Szekspira – pulsująca namiętnością, skąpana w tęsknocie, pełna sprzeczności. Miłość do młodzieńca, do Mrocznej Damy, do samego aktu tworzenia. Czy to spowiedź mistrza, czy literacka mistyfikacja?
Sonety Szekspira w reżyserii Małgorzaty Warsickiej z muzyką Karola Nepelskiego to spektakl – koncert. Podróż w głąb ludzkiej duszy, do przestrzeni, w której miłość jest prawdziwą pasją, ale wciąż ściera się z nieuchronnością przemijania.
Uwaga! W spektaklu pojawia się migające silne światło (stroboskopy) oraz dym.
Zobacz zdjęca z sesji zdjęciowej zrealizowanej w Bunkrze Sztuki >>> KLIK
Aleksandra Konior-Gapys, Jan Marczewski, Marta Mazurek, Annika Mikołajko-Osman oraz Karol Śmiałek – cała grupa występujących zasługuje na uznanie. Trudne do zaśpiewania teksty (…) udało im się wynieść na wyższy poziom, dzięki czemu stały się one bliższe widzom, bardziej namacalne, przyziemne, mogące dotykać spraw tu i teraz. O sukcesie „Sonetów Szekspira” decyduje jego prostota. Nikt z twórców/twórczyń nie sili się na fajerwerki, ekstrawaganckie popisy choreograficzne czy rozwiązania wokalne. Jest lirycznie, tajemniczo i gustownie.
Piotr Gaszczyński, Teatr dla Wszystkich
To nie jest zwykłe przedstawienie. To muzyczne widowisko, w którym każdy dźwięk, każda nuta niesie tajemnicę i ją potęguje. Muzyka w tym spektaklu jest czymś więcej niż tłem – ona prowadzi widza, przenika, otula i zostaje z nami jeszcze długo po wyjściu z teatru. Całość zbudowana jest tak, że przechodzi przez kolejne warstwy naszej wrażliwości, aż trafia tam, gdzie słowo już nie sięga. To jest teatr, który się czuje – intuicyjnie, głęboko, osobiście.
Magdalena Mazurkiewicz, Przewodnicząca Komisji Kultury i Ochrony Zabytków Rady Miasta Krakowa
Słuchając i obserwując na scenie doskonałe wykonania muzyczno-wokalne, odnosiłem wrażenie, że oglądam wideoklipy… (…) Niekończące się oklaski w pełni uzasadnione! No cóż, Szekspir zawsze wyjdzie na swoje, tak jak trzeba! Czyli doskonale! Podobnie jest z Teatrem KTO Jerzego Zonia – Genius loci….
Janusz M. Paluch
Pięcioro aktorów, troje muzyków i pusta scena. Intymne spotkanie z melodią miłości. „Prywatna” – słowo chyba najlepiej opisujące tę sztukę. Minimalistyczny charakter spektaklu, skupiony głównie na estetyce i muzyce pozwalał zagłębić się we własnej interpretacji tekstu. Dystansował od aktorów, którzy stali się „medium”, narzędziem w przeżywaniu uczuć odbiorcy.
Eryk Ros, Ros.Of.Letters
Dostajemy piękny, zwarty opis miłości czasów nie tylko szekspirowskich. Dla mnie odkryciem w tym spektaklu jest Annika Mikołajko-Osman, artystka wszechstronna!
Andrzej Czapliński
Tłumaczenie:
Stanisław Barańczak, Jerzy S. Sito
Scenariusz, reżyseria:
Małgorzata Warsicka
Muzyka:
Karol Nepelski
Choreografia:
Anna Godowska
Scenografia, reżyseria świateł:
Marcin Chlanda
Kostiumy:
Katarzyna Łozicka-Matkowska
Asystent reżyserki:
Bartek Cieniawa
Asystentka kompozytora: Oktawia Pączkowska
Producentka:
Agnieszka Skowronek
Obsada:
Aleksandra Konior-Gapys, Jan Marczewski, Marta Mazurek, Annika Mikołajko-Osman, Karol Śmiałek
Zespół muzyczny w składzie:
Krzysztof Augustyn (gitara basowa), Bartek Staromiejski (perkusja), Mateusz Szczypka (gitara elektryczna)
Współpraca:
Bunkier Sztuki
