Nowy festiwal formy, teatru tańca, ruchu i sztuk wizualnych
8-15 września 2024
Idea festiwalu, przeglądu, konfrontacji, zaproszenia ciekawych przedstawień powstała stąd, że odczuwamy jako organizatorzy wielki niedosyt uczestniczenia w tego rodzaju przedstawieniach. Przyjęło się, że teatr, ten piękny, klasyczny oparty jest na dramacie. Ten teatr jest typowym wytworem kultury mieszczańskiej. Powstał, czołgał się przez całe tysiąclecia, by wsiąść na konia, który nazywa się dobrobyt o złoconych lożach. A w tych ozłoconych lożach przywykliśmy, aby usiąść i patrzeć, jak aktor nam poda tekst. – Jerzy Zoń, dyrektor Teatru KTO.
Pragniemy celebrować różnorodność, którą skrywa w sobie teatr. Ponownie chcemy wypowiedzieć prowokacyjne „sprawdzam” i skonfrontować ludzi teatru i widzów ze sztuką, w której słowo zredukowane jest do minimum lub wcale nie występuje. Niech festiwal będzie dla nas wszystkich okazją do tego, aby zobaczyć, jak zmienia się czas w naszym postrzeganiu? Jak zmienia się ciało? A także jak zmienia się nasze ciało pod wpływem czasu? – Sławomir Szczurek, kurator Festiwalu Ciało i Czas.
W ramach festiwalu zaplanowaliśmy mnóstwo wydarzeń towarzyszących. Wybierać można spośród: warsztatów twórczych, paneli dyskusyjnych, rozmów i spotkań z artystami oraz pasjonujących wykładów. Oto niektóre z nich:
„Laboratorium choreograficzne z Martą Wołowiec” – niesłychana okazja do spotkania i pracy nad własnym warsztatem chorograficznym pod okiem uznanej tancerki, choreografki i performerki. Zapowiada się wspaniały czas pełen inspiracji, improwizacji, obserwacji i doświadczania.
Festiwal to także czas teoretycznego namysłu nad zjawiskami współczesnego teatru tańca i ruchu. Na autorski wykład o „ciele w przestrzeni (nie zawsze) teatralnej zaprosi nasz aktor Bartek Cieniawa.
„Outsider z wyboru” – wywiad-rzeka z Jerzym Zoniem, pionierem i twórcą teatru niewerbalnego o wiecznie żywej historii teatru w drodze, który zachwyca pod każdą szerokością geograficzną i sile opowieści budowanych za pomocą ruchu.
Częścią naszego festiwalowego święta będzie także otwarty nabór do grup warsztatowych w ramach kolejnej już edycji znanego krakowskim seniorom programu „KTO?Senior!”. To szansa na pokazanie próbki swoich zainteresowań i rozpoczęcie kilkumiesięcznej teatralnej przygody, której finał odbędzie się na naszej scenie.
I wiele wiele innych..
Wstęp na wydarzenia towarzyszące jest wolny, ze względu na ograniczoną liczbę miejsc na niektóre z nich obowiązują wcześniejsze zapisy. Rezerwacje miejsc przyjmujemy tylko e-mailowo (warsztaty@teatrkto.pl) lub za pośrednictwem specjalnych formularzy.
- JURY FESTIWALU
Joanna Braun
Scenografka i malarka. Studiowała na Wydziale Malarstwa i Grafiki na krakowskiej ASP, dyplom obroniła na Wydziale Scenografii u prof. Andrzeja Stopki. W latach 1978–1981 wykładała kostiumologię i historię kostiumu w Centro Universitario de Teatro w Meksyku. Autorka ponad 150 realizacji scenograficznych.
Bartek Cieniawa
Aktor i fotograf. Absolwent studiów podyplomowych Teorii Tańca Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. W latach 2017-2023 wykładowca Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Z Teatrem KTO związany od 1993 roku, gdzie wystąpił w ponad 40 spektaklach i odwiedził kilkaset festiwali w blisko 50 krajach, zdobywając wraz z zespołem nagrody i wyróżnienia m.in w Teheranie, Edynburgu i Puli.
Maciej „Gąsiu” Gośniowski
Aktor, tancerz, performer, drag queen. Absolwent Wydziału Teatru Tańca Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. W swoim artystycznym dossier posiada współpracę z wybitnymi reżyserskimi nazwiskami. Sam również odpowiada ze ruch scenicznych w spektaklach dramatycznych. Uczestnik pierwszej edycji programu telewizyjnego „Czas na Show. Draq Me Out”, gdzie z aktorem Michałem Mikołajczakiem stworzył niezapomniany duet.
Dominika Knapik
Choreografka, reżyserka i performerka. Ukończyła Akademię Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie na Wydziale Aktorskim. Jako choreografka od blisko dwudziestu lat współpracuje z wieloma reżyserkami i reżyserami w Polsce i za granicą. Połówka duetu Gruba i Głupia, który współtworzy wraz z Patrycją Kowańską.
Jacek Wakar
Krytyk teatralny, dziennikarz, publicysta. Szef redakcji kultury w Polskiej Agencji Prasowej. Współprowadzący podcast „Nowy Tygodnik Kulturalny”. Autor bloga „Zdania Wakara” oraz książek „Przyczajony geniusz. Janusz Gajos. 21 opowieści”, „Zawód: aktor” i „Pierwsze życie Marka Kondrata”. Selekcjoner i juror wielu krajowych i międzynarodowych festiwali teatralnych.
Dominik Więcek
Tancerz, choreograf, performer, fotograf mody i stylista. Absolwent PWST w Krakowie, Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu. Tworzy autorskie prace solowe i zespołowe. Jest także współautorem licznych choreografii spektakli w teatrach dramatycznych. W roku 2023 znalazł się na prestiżowej liście wśród 20 priorytetowych artystów sieci Aerowaves.
- SPEKTAKLE MISTRZOWSKIE
Szekspirie
Krakowski Teatr Tańca
Kompleks Ofelii, efekt Lady Makbet, tragedia Julii. Obłęd kobiecych bohaterek Szekspira staje się dla twórców fascynującym obrazem i poszukują w nim strategii emancypacyjnych. Często jednak bohaterki te działają w pojedynkę. A co, gdyby dokonać przemieszczeń i za pomocą ruchu spotkać je w jednej przestrzeni? Szekspirie to taneczny kolaż alternatywnych wyobrażeń na temat bohaterek z tragedii Szekspira i ich współistnienia. Tancerki Krakowskiego Teatru Tańca tworzą ruchowe interpretacje zdezorganizowanych myśli Ofelii, Lady Makbet i Julii, odkrywając nieznane obszary postaci literackich i nas samych.
Koncepcja i scenografia: Eryk Makohon
Choreografia: Eryk Makohon, Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok
Dramaturgia: Daria Kubisiak
Muzyka: Piotr Peszat
Wideo: Grzesiek Mart
Performans: Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok
Światło: Michał Wawrzyniak
Współpraca scenograficzna: Piotr Karp
Identyfikacja graficzna: Weronika Wawryk
Koordynacja i produkcja: Paweł Łyskawa, Izabela Zawadzka
WoW
Marta Wołowiec
W czasach mroku i niepokoju zastanawiamy się nad tym, czym jest przyjemność – przyjemność w życiu, przyjemność z tańczenia czy z oglądania tańca. Twórców inspiruje fenomen choreomanii – tanecznej plagi, która przez ponad dziesięć wieków pojawiała się w różnych miejscach Europy. Mania tańczenia na ulicach zgromadziła setki osób we wspólnym szalonym tańcu do wycieńczenia, do utraty przytomności, a czasem – do utraty życia. Do dziś przyczyny tych ekstatycznych ruchów kojarzone są albo z nieświadomym zażyciem psychodelików, albo z chorobą zwaną pląsawicą. Jedna z teorii podaje także, że bezustanny taniec był skutkiem załamania nerwowego, którego przyczyną miał być specyficzny czas pełen zaraz, wojen i katastrof naturalnych.
Koncepcja, reżyseria, choreografia: Marta Wołowiec
Kreacja, performans: Marta Wołowiec, Tomasz Pomersbach
Dramaturgia: Janusz Orlik
Muzyka: Wojciech Kiwer
Reżyseria świateł: Klaudia Kasperska
Kostiumy: Dominik Więcek
ARCADIA
Teatr KTO
Malownicza opowieść o życiu – muzyczna i pełna ruchu podróż przez wszystkie jego etapy, podczas której możemy zwolnić i przyjrzeć się temu, co naprawdę ważne. Przysiąść na jednej z dziewięciu ławek, które składają się na scenografię spektaklu, śmiać się w głos bądź z nostalgią spojrzeć w przeszłość. To także koncert złożony z niesamowitych brzmień, m.in.: piosenek Dead Can Dance, Steviego Wondera, Doris Day, kultowej żołnierskiej Rezerwy czy monumentalnej arii z Madame Butterfly. W klimacie lat 50. i 60. XX wieku za sprawą wspaniałych kostiumów poszukiwać będziemy arkadyjskich powidoków. Bo kraina szczęśliwości istnieje naprawdę i nosi tytuł Arcadia.
Scenariusz, reżyseria, opracowanie muzyczne: Jerzy Zoń
Ruch sceniczny, choreografia: Eryk Makohon
Scenografia: Marek Braun, Jerzy Zoń
Kostiumy: Jolanta Łagowska-Braun, Elżbieta Kwasek
Kompozycja utworu Viva la arcadia: Michał Warmusz
Aranżacja utworu Rezerwa: Janusz Grzywacz
Obsada: Magdalena Dymsza/Karolina Daniec-Franczyk, Paulina Lasyk, Grażyna Srebrny-Rosa, Marta Zoń, Sławomir Bendykowski, Bartek Cieniawa, Krzysztof Cybulski, Tomasz Łukawski, Franciszek Muła, Mieszko Syc
Very Cheap
Gruba i Głupia (Patrycja Kowańska i Dominika Knapik)
Trzecia i ostatnia, po “Very Funny” i “Very Sad” część trylogii “Very”, autorstwa Grubej i Głupiej. Sceniczny traktat-kabaret o paradoksach kapitalizmu i cenie sztuki, w którym artystki-freelancerki przymierzają maski Szekspirowskich (i nie tylko!) sex workerek. Szukają tym samym punktów wspólnych pomiędzy pracą seksualną a niezależnym tworzeniem sztuki, które polega na nieustannym oferowaniu nowych dzieł „klientom”: producentom i kuratorom. Zarówno sztuka jak i praca seksualna, mimo funkcjonowania na marginesie gospodarki, w realiach kapitalizmu posiadają status towaru. Obie opierają się na generowaniu lukratywnych produktów: autentyczności oraz intymności, kreatywności i pożądania.
Scenariusz, reżyseria, choreografia, dramaturgia, video, kostiumy: Gruba i Głupia (Patrycja Kowańska/Dominika Knapik)
Muzyka: Szymon Lechowicz
Reżyseria światła, technika: Wolfgang Macher
Obsada: Gruba i Głupia (Patrycja Kowańska/Dominika Knapik)
- SPEKTAKLE KONKURSOWE
One Hundred Falls
Upadają cywilizacje, upadają kultury, upadają autorytety, upadamy moralnie, upadamy fizycznie. Wydaje się, że cała historia ludzkości złożona jest z nagłych upadków takich jak wojny czy przewroty, ale również tych powolnych i ignorowanych jak katastrofa klimatyczna. Trudno rozróżnić kiedy upadek jest jeszcze tragedią, a kiedy już nową możliwością. Upada 206 kości i ok. 640 mięśni pomaga nam się podnieść. Już od momentu prenatalnego nasz rozwój ukierunkowany jest na stworzenie konstrukcji. To ona pozwala nam stać prosto i konsekwentnie odpychać się przed tym co nieuniknione. W końcu to upadek jest jej przeznaczeniem.
Nasza bohaterka zatraca się w tańcu na upadłej cywilizacji, na upadłej kulturze, na upadłych autorytetach, na naszym upadku moralnym i odnajduje akceptacje swego upadającego ciała.
Koncepcja: Jakub Mędrzycki
Choreografia: Jakub Mędrzycki, Ilona Gumowska
Wykonanie: Ilona Gumowska
Muzyka: Marta Forsberg, Gieorgij Puchalski
Czas trwania: 35 min
7
Spektakl bada siłę wyboru i jego konsekwencje przez pryzmat siedmiu grzechów głównych. W centrum historii są mężczyzna i kobieta, których przypadkowe spotkanie prowadzi ich do prób związanych z zazdrością, gniewem, pychą, chciwością, lenistwem, obżarstwem i pożądaniem. Każdy grzech ujawnia się przez ekspresyjne i dramatyczne sceny taneczne, podkreślając, że każdą ścieżkę można zmienić, podejmując właściwą decyzję.
Reżyseria, choreografia, reżyseria światła: Andrei Kamarou
Muzyka: Leszek Kołodziejski
Obsada: Studenci Akademii Humanistyczno – Ekonomicznej w Łodzi
Czas trwania: 30 minut
WHOFRAMEDTHETHINGS
Perfrmans wykonany przez Anę Kuszarecką to próba dialogu ze standardami i wymaganiami prezentacji ciała poprzez ich rozpoznanie i przebudowę. Ta metamorfoza kształtuje otaczający nas świat, przesuwa granice wyobraźni w materialną rzeczywistość. To poruszanie się pomiędzy tym, co rozpoznawalne a tym, co nierozpoznawalne, poprzez obrazy ciała, które odciskają się na tożsamości.Wchodzenie i wychodzenie z ram, w które można zostać schwytanym. Spójrzcie na ciało jako wielką bazę danych.
Choreografia i wykonanie: Ana Kuszarecka
Wsparcie dramaturgiczne: Rodia Vomvolo
Kostium: Mariola Homoncik
Muzyka: Artificial Biosphere – Igor Dyachenko, Call – Zamilska
Czas trwania: 15 minut
W spektaklu używane jest światło stroboskopowe
Plemię
Ja, ty, my, wy, oni.
Ja, ty, my.
Ja, ty.
Ja, ja, ja..
We współczesnym świecie “my” straciło na znaczeniu, zachodnie społeczeństwo to zbiór autonomicznych jednostek. Zniknęło archaiczne plemię, które organizowało życie ludzkie przez tysiące lat. Czy jednak zupełnie? A może jesteśmy ze sobą wciąż połączeni? Istnieje wciąż tajemnicza sfera snów, która jest jak nić splatająca obrazy z naszych snów, motywów wędrujących ode mnie do ciebie. To zbiorowa przestrzeń, w której “ja” się rozpływa, łącząc z ty, my, wy, oni, a czas płynie inaczej. To czas cykliczny, mityczny, nielinearny, archetypowy, gdzie droga przed siebie wiedzie ku przeszłości, wystawia na spotkanie z tym, co ponadjednostkowe. Sen otula, kapie jak woda, rozmywa „ja” niczym fale. Jest nieskończony, piękny, groźny, opresyjny, odbierający i nadający tożsamość, podobnie jak zbiorowość… jest jak wędrówka po wieczności, „mała śmierć” naszego „ja”.
Reżyseria i choreografia: Patrycja Neumann
Muzyka: Michał Rudkowski
Czas trwania: 17 minut
Duet on cello, piano & a heartbeat
Praca jest poetycką opowieścią o traceniu, próbą uchwycenia melancholii związanej z przemijaniem, w której przeszłość i teraźniejszość splatają się ze sobą.
Choreografia oraz wykonanie: Kacper Szklarski, Katarzyna Leszek
Kostiumy: Klaudia Ostrega
Czas trwania: 10 minut
DE (la) PRESJA
Kiedy chcesz aby twoje ciało się poruszyło, ale ono stoi jak głaz.
Gdyby tej obawy nie było, która przysparza o mdłości. (…)
Tęsknię za bielą na zębach i w sobie by znowu stać się białą kartką na której wszystko można napisać.
Opowieść o poszukiwaniu życia w chorym ciele, które przepełnione presją oczekiwań, stawia pierwsze kroki naprzód by uporać się z demonami przeszłości. Akcja toczy się na dolnym śląsku gdzie środowisko umiera pod wpływem zanieczyszczeń i obojętności mieszkańców.
Sól Sól Sól, solą ziemi oddech twój i myśli twe.
……………………………………………………………………………
Reżyseria i wykonanie: Marta Mańka
Czas trwania: 35 minut
Touch me
Spektakl inspirowany zmysłem dotyku. Zwracamy uwagę na jego rodzaje, przywracamy mu ważność i prowadzimy dialog o “zakazanym” zmyśle, który w dzisiejszym digitalowym świecie jest odsuwany coraz częściej na bok. Połączenie technologii, natury, sztuki i interakcji tworzy doświadczenie audiowizualne, gdzie każdy ruch tancerek staje się impulsem do tworzenia muzyki.
Choreografia i idea spektaklu: Angelika Bosacka, Eliza Bilska, Nadine Gregor
Scenografia i kostiumy: Magdalena Wolak
Muzyka: Filip Wydma
Światła: Sylwia Hefczyńska-Lewandowska, Krzysztof Urban
Czas trwania: 30 minut
Przecież ja żyję jeszcze
Inspirowane książką Weroniki Murek “Uprawa roślin południowych metodą Miczurina”
że trudno pamiętać jego głos i uśmiech?
że na pogrzeb to trzeba przyjść na czarno?
że msza jest, bo trzeba, nawet jeśli w Boga nie wierzył, to trzeba?
że teraz wszystko i kapcie i parasol i okulary to jego, choć wcale ich nie używał?
że ona to chyba go nie kochała bo łzy to tylko trzy uroniła?
W tym wyobrażeniu, zmarli sami po sobie płaczą. Próbują żyć jeszcze i jeszcze aż do utraty tchu.
A po śmierci dziadka, babcia powiedziała: „Kiedyś trzeba umrzeć”. I ma rację pewnie. Jest starszą panią, a w kwestii śmierci będę ufać starszym paniom dozgonnie.
Reżyseria i choreografia: Aniela Turkot
Obsada: Aleksandra Heral, Zuzanna Meyer, Aniela Turkot, Zofia Żwirblińska (zastępstwo)
Czas trwania: 25 minut
