Sen o Podgórzu czyli pan Bednarski spaceruje do połowy mostu

Kiedy rodzi się miasto, powstają nie tylko obiekty materialne, ale także rodzi się duch, stwarzają mity, budzi się genius loci. Kiedy rodzi się miasto, zaczyna rozpierać je energia społeczności, która je sobie wymarzyła i wybudowała po to, by tu zdarzyło się lepsze życie. Kiedy cesarz austriacki Józef II nadawał w 1784 roku Podgórzu prawa wolnego miasta królewskiego, przyznał też szereg przywilejów, które miały zachęcać do osiedlania się pod kopcem Krakusa. Do Podgórza przyjeżdżali więc Czesi, Austriacy, Niemcy, Żydzi i oczywiście Polacy, ale także – co ciekawe – Bułgarzy. Podgórze nazywano „Galicyjską Ameryką”, miastem nadziei. Do roku 1915, kiedy to doszło do jego połączenia z Krakowem, zyskało miano jednego z najnowocześniejszych miast Galicji.

Spektakl „Sen o Podgórzu czyli pan Bednarski spaceruje do połowy mostu” jest próbą przyjrzenia się geniuszowi miejsca, zrodzonemu ze zdarzeń, mitów, legend i ludzkich losów. Ale nie z perspektywy historycznej, którą w sposób naturalny narzucałaby okrągła, 110 rocznica połączenia Podgórza i Krakowa. Postanowiliśmy bowiem opowiedzieć o mieście tak, jakby było ono bohaterem  snu, czasem bajki, a czasem po prostu inspiracją do tworzenia własnych wariacji na jego temat. Z tej decyzji w sposób oczywisty wyniknęła też i ta, że nasz „Sen o Podgórzu…” musi być spektaklem muzycznym. O napisanie piosenek poprosiliśmy Andrzeja Sikorowskiego, nie tylko wybitnego twórcę wielu przebojów, ale także Podgórzanina. Andrzej Sikorowski napisał dla nas sześć tekstów, a do dwóch skomponował również muzykę.

Niemal przez cały spektakl nie milknie także oryginalna muzyka Aleksandra Brzezińskiego. Pozwala na to forma przedstawienia, którą trudno jednoznacznie zdefiniować, gdyż zawiera w sobie elementy charakterystyczne dla np. opery, rewii, musicalu.

Ale nie ma opowieści o mieście, bez opowieści o ludziach. W „Śnie o Podgórzu” przywołujemy pamięć o kilku wybitnych i legendarnych jego obywatelach. Naszych bohaterów traktujemy jednak z lekkim przymrużeniem oka, wiedząc, że i oni sami mieli za życia poczucie humoru, także na swój temat. Opowiemy o śnie Antoniego Matecznego, w którym zjawiły mu się Solanki i Borowina. Podglądniemy Wojciecha Bednarskiego, spacerującego do połowy mostu, bo tak kochał Podgórze, że krakowskiej połowy mostu nie przekraczał. Będziemy adorować Agnieszkę Jałbrzykowską, założycielkę pensji dla panien i honorową obywatelkę Podgórza. Pojawi się też postać Podgórzanina Toniego Keczera, wokalisty zespołu Czerwono Czarni. Wykonamy także pierwszą, podgórską operę pt. „Rewolwer Hrabiego Starzeńskiego”. Ożywimy herbową postać Podgórskiego Herkulesa, by wysłuchać jego rozmaitych pretensji. Będziemy świadkami lądowania kosmitów na Krzemionkach…

Wyruszymy w tę nieco zwariowana podróż, by w jej finale znaleźć się dziś, współcześnie, pod kamienicą Rynek Podgórski 3 i wysłuchać osobistych zwierzeń jednego z bohaterów spektaklu. Bo choć od stu dziesięciu lat Podgórze jest już „tylko” dzielnicą Krakowa, to jego specyfika, uroda, legenda i założycielski mit, wciąż czynią to miejsce wyjątkowe. A dotyk Podgórza wciąż potrafi być inspirujący.